معنی بداصل در لغت نامه دهخدا

بدنژاد. فرومایه. (آنندراج). بدذات. بشوتن. بدسرشت. پست نژاد. (از ناظم الاطباء). بدنسب. بدگوهر. بدگهر. بی گوهر. نانجیب. (یادداشت مؤلف). قَمْهَد. (منتهی الارب) :، می آزاده پدید آرد از بداصل، فراوان هنر است اندرین نبید.، رودکی.، ز بداصل چشم بهی داشتن، بود خاک در دیده انباشتن.، فردوسی.، از مردم بداصل نخیزد هنر نیک، گویند نخستین سخن از نامۀ پازند، آنست که با مردم بداصل مپیوند.، لبیبی.، کافور نخیزد ز درختان سپیدار.، منوچهری.، کی گردد مه مردم بداصل بدعوی، کی گردد نو پیرهن کهنه به آهار.، سنایی.، مرد بداصل هست بدکردار، مطلب بوی نافه از مردار.، مکتبی

معنی بداصل در فرهنگ واژه مترادف متضاد

بدآغاز، بدذات، بدطینت، بدگوهر، بدنژاد، مفسد، نانجیب، متضاد: اصیل، خوش ذات، نژاده

معنی بداصل - جستجوی لغت در جدول جو

بداصل

لغت نامه دهخدا

بداصل

فرهنگ واژه مترادف متضاد

بداصلی

(بَ اَ)

بدذاتی. پست سرشتی. بشوتنی. دون نژادی. (از ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

بدال

(بَدْ دا)

آنکه غله فروشد و مردم آن را بقال گویند و در لغت بقال آن را گویند که تره فروشد. (غیاث اللغات) (آنندراج). غله فروش. مأکولات فروش، و این همان است که عوام بغلط بقال گویند. (یادداشت مؤلف). و رجوع به بقال شود، آنکه قمار نیک نداند باختن. آنکه دغل کند در بازی. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

بدال

(اِ)

مبادله. (المصادر زوزنی). چیزی را با چیزی بدل کردن. (یادداشت مؤلف). و رجوع به مبادله شود

لغت نامه دهخدا