معنی بتوراک در لغت نامه دهخدا

چاهی که خرمن در آن کرده و با خاک و خاشاک سرش را بپوشانند. چاهی باشد که غله و امثال آن در آن کنند و خاک بر بالای آن ریزند. (برهان قاطع). و آن را به فارسی گوری نیز گویند زیراکه به گور ماند که قبر باشد. (انجمن آرای ناصری) (آنندراج). محلی که غله نگاه میدارند. (از فرهنگ شعوری). چاهی که غله در آن مدفون کنند. (فرهنگ رشیدی)، نهالی که از بن درخت برآمده و از آن درخت مستغنی گردیده باشد، جویچه در پایین رودبار. (از آنندراج) (ناظم الاطباء) (منتهی الارب). مسیل در اسفل وادی. (از اقرب الموارد)، درختی که خوشه هایش آویزان باشد، لقب مریم مادر عیسی علیه السلام. (از آنندراج) (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)، کمر درهم چسبیدۀ باریک. (از اقرب الموارد). ج، بتل. و رجوع به بتیله شود

معنی بتوراک در فرهنگ لغت هوشیار

گود غله دان، غله دان زیر زمینی، تمک (گویش سیستانی)

معنی بتوراک - جستجوی لغت در جدول جو

بتوراک

لغت نامه دهخدا

بتوراک

فرهنگ لغت هوشیار

توران

(دخترانه)

نام دختر خسروپرویز، سرزمین تور، نام سرزمینی منسوب به تور پسر فریدون پادشاه پیشدادی که بر آن سوی رود جیحون یعنی ماوراءالنهر واقع بوده و از طرف مشرق تا دریاچه آرال امتداد داشته است

فرهنگ نامهای ایرانی

بهوران

(پسرانه)

وه وران، آنکه دارای روح و روان نیکوست

فرهنگ نامهای ایرانی

تبوراک

دف، دایره، برای مثال آن بر سر گورها تبارک خواندی / واین بر در خانه ها تبوراک زدی (رودکی - ۵۱۷)

فرهنگ فارسی عمید

بیسراک

شتر جوان و قوی

فرهنگ فارسی عمید

بوراکس

ترکیب اسید بوریک و سود که در طب و صنعت برای ساختن شیشه و لعاب ظروف سفالی و لحیم کاری به کار می رود، بوره، بورک، تنکار، تنگار، بورق، بورات دوسود

فرهنگ فارسی عمید

بدخوراک

کسی که خوراک های بد و نامطبوع بخورد، بدخورش

فرهنگ فارسی عمید

بجوران

یکی از فرقه های کرد در حوالی موصل که مذهبی خاص و سری دارند و خود را الهی میگویند که ظاهراً مراد علی اللهی است. در خاک ایران قرب مرز ترکیه هم از این قوم دیده شده است. (از کرد و پیوستگی نژادی او ص 125)

لغت نامه دهخدا

ابتراک

(دَ / دِ)

کوشیدن، بشتافتن. شتابیدن، انداختن کسی را، فروخفتن شتر، بسیار باریدن، عیب کردن ناموس و دشنام دادن، بزیر سینه گرفتن، ابتراک در قتال، بزانو نشستن در کارزار

لغت نامه دهخدا

بت خاک

(بُ)

موضعی است نزدیک کابل. (برهان قاطع) (شرفنامۀ منیری) (انجمن آرای ناصری) (آنندراج) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

بخورات

(بَ / بُ)

جمع واژۀ بخور. داروهایی که در بخور دادن بکار می برند. (ناظم الاطباء). و رجوع به بخور شود

لغت نامه دهخدا

بیوران

دهی است از دهستان کوهپایۀ بخش نوبران شهرستان ساوه و 1457 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1)

لغت نامه دهخدا

بیسراک

(سَ / سُ)

شتر جوان پرقوت. (جهانگیری) (برهان) (رشیدی). شتر جوان. (غیاث) (سراج اللغات). شتری جوان که مادرش ناقۀ عربی و پدرش دوکوهان باشد. (رشیدی) (برهان) (غیاث) :
الا کجاست جمل بیسراک من
بسان ساقهای عرش پای او.
منوچهری.
نشستم بر آن بیسراک سماعی
فروهشته دو لب چو لفج زبانی.
منوچهری.
چو دیدم رفتن آن بیسراکان
بدان کشی روان زیر حبایل.
منوچهری.
شتر نیز هم ناقه هم بیسراک
شتابنده چون باد و از گرد پاک.
نظامی.
همه توشۀ ره ز شیرین و شور
روان کرد بر بیسراکان بور.
نظامی.
، شتربچۀ یکساله و دوساله. (برهان). شتربچه. (غیاث). اشتر یکساله یا دوساله. (فرهنگ میرزا). شتربچه. (شرفنامۀ منیری). شتری که مادرش و پدرش دوکوهان باشد. (رشیدی). اما در رساله ای بمعنی شتری بنظر رسیده که مادر آن ناقۀ عربی باشد و پدرش دوکوهان. نوعی ازشتر است نه مطلق شتر. (از یادداشت مؤلف) ، کرۀ خر الاغ. (برهان) (غیاث). سراج اللغات نوشته که بدین معنی بیراک بدون سین مهمله است. (از غیاث). خر که از مادیان اسب زاید و این وضع فرعون است که خر را بر مادیان جهانیده و آن خربچه را برهان دعوی بطلان خویش ساخته. (شرفنامۀ منیری) (از برهان) ، شتر غیربختی. مقابل دیلاغ و اروانه. (یادداشت مؤلف) :
کاروانی بیسراکم داد جمله بارکش
کاروانی دیگرم بخشید بختی جمله رنگ.
فرخی.
دگر چارصد بختی و بیسراک
بصندوقها بار بد سیم پاک.
اسدی.
من بنده که روی سوی او دارم
بی بختی و بیسراک و اروانه.
مختاری.
آن تجمل زوی جمل نکشد
خنگل و بیسراک و الوانه.
سوزنی.
به بیسراک شب آهنگ و لوک ترکی روز
که زیر سبزه گردون همی کنند افسار.
کمال اسماعیل (در قسمیه).
، شتربچۀ بیقرار:
پیوسته از چشم و دلم در آب و آتش منزلم
بر بیسراکی محملم در کوه و صحرا گام زن.
امیر معزی.
هزار نخستین ازو بیسراک
به گردن کشی کوه را کرده خاک.
نظامی

شتر جوان پرقوت. (جهانگیری) (برهان) (رشیدی). شتر جوان. (غیاث) (سراج اللغات). شتری جوان که مادرش ناقۀ عربی و پدرش دوکوهان باشد. (رشیدی) (برهان) (غیاث) :
الا کجاست جمل بیسراک من
بسان ساقهای عرش پای او.
منوچهری.
نشستم بر آن بیسراک سماعی
فروهشته دو لب چو لفج زبانی.
منوچهری.
چو دیدم رفتن آن بیسراکان
بدان کشی روان زیر حبایل.
منوچهری.
شتر نیز هم ناقه هم بیسراک
شتابنده چون باد و از گرد پاک.
نظامی.
همه توشۀ ره ز شیرین و شور
روان کرد بر بیسراکان بور.
نظامی.
، شتربچۀ یکساله و دوساله. (برهان). شتربچه. (غیاث). اشتر یکساله یا دوساله. (فرهنگ میرزا). شتربچه. (شرفنامۀ منیری). شتری که مادرش و پدرش دوکوهان باشد. (رشیدی). اما در رساله ای بمعنی شتری بنظر رسیده که مادر آن ناقۀ عربی باشد و پدرش دوکوهان. نوعی ازشتر است نه مطلق شتر. (از یادداشت مؤلف) ، کرۀ خر الاغ. (برهان) (غیاث). سراج اللغات نوشته که بدین معنی بیراک بدون سین مهمله است. (از غیاث). خر که از مادیان اسب زاید و این وضع فرعون است که خر را بر مادیان جهانیده و آن خربچه را برهان دعوی بطلان خویش ساخته. (شرفنامۀ منیری) (از برهان) ، شتر غیربُختی. مقابل دیلاغ و اروانه. (یادداشت مؤلف) :
کاروانی بیسراکم داد جمله بارکش
کاروانی دیگرم بخشید بختی جمله رنگ.
فرخی.
دگر چارصد بختی و بیسراک
بصندوقها بار بد سیم پاک.
اسدی.
من بنده که روی سوی او دارم
بی بختی و بیسراک و اروانه.
مختاری.
آن تجمل زوی جمل نکشد
خنگل و بیسراک و الوانه.
سوزنی.
به بیسراک شب آهنگ و لوک ترکی روز
که زیر سبزه گردون همی کنند افسار.
کمال اسماعیل (در قسمیه).
، شتربچۀ بیقرار:
پیوسته از چشم و دلم در آب و آتش منزلم
بر بیسراکی محملم در کوه و صحرا گام زن.
امیر معزی.
هزار نخستین ازو بیسراک
به گردن کشی کوه را کرده خاک.
نظامی

لغت نامه دهخدا

بیوراه

(وَ)

دهی است از دهستان دیزمار باختری بخش ورزقان شهرستان اهر است و دارای 202 تن سکنه است. (فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)

لغت نامه دهخدا

بدخوراک

(بَ خوَ / خُ)

کسی که خوراکهای پست و خشن و نابجا خورد. (فرهنگ فارسی معین) ، رسیده شدن خرما. (آنندراج) : بدر التمر، رسیده شد خرما. (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

تبوراکی

(تَ)

تبوراک زن. دفاف. رجوع به تبوراک شود

لغت نامه دهخدا

متوارک

(مُ تَ رِ)

بر سرین تکیه کننده. (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). و رجوع به توارک شود

لغت نامه دهخدا

بوراک

خمیر کوچک، چونه، (دزی ج 1 ص 126)

لغت نامه دهخدا

تبوراک

(تَ)

دف بود. (لغت فرس اسدی چ اقبال ص 307) دف. (حاشیۀ فرهنگ اسدی نخجوانی). در بعضی از فرهنگها بمعنی دف مرقوم است. (فرهنگ جهانگیری). دف و دایره را نیز گویند. (برهان) (از انجمن آرا) (از آنندراج) (از ناظم الاطباء). اسدی در فرهنگ خود این لفظ را بمعنی دف ضبط کرده... شعر حکیم غمناک را شاهد آورده. (فرهنگ نظام). و این لغت در اصل تبیره اک بوده یعنی تبیرۀ کوچک. (انجمن آرا) (آنندراج) :
آن خرپدرت بدشت خاشاک زدی
مامات دف دورویه چالاک زدی
آن بر سر گورها تبارک خواندی
وین بر در خانه ها تبوراک زدی.
(منسوب به رودکی) (از احوال و اشعار رودکی تألیف سعید نفیسی ج 3 ص 1046).
یاد نکنی چون همی از روزگار پیشتر
تو تبوراکی بدست و من یکی بربط بچنگ.
حکیم غمناک (از لغت فرس اسدی چ اقبال ص 307).
، طبلی باشد کوچک که مزارعان به جهت رمانیدن جانوران از کشتزار نوازند. (از فرهنگ جهانگیری) (برهان) (از انجمن آرا) (از آنندراج) (از ناظم الاطباء) (از فرهنگ رشیدی) (از فرهنگ نظام) (از غیاث اللغات) :
خود تبوراک است این تهدیدها
پیش آنچه دیده ست این دیدها.
مولوی (مثنوی چ خاور ص 203).
پیش او چبود تبوراک تو طفل
که کشد اوطبل سلطان بیست کفل.
مولوی (ایضاً).
، نام دو چوبی است که مزارعان بر یکدیگر زنند که تا مرغان بگریرند. (غیاث اللغات) ، قسمی از نی که درویشان می نواختند. (فرهنگ نظام) ، بمعنی غربال هم آمده است. (برهان) (غیاث اللغات) (فرهنگ رشیدی) (انجمن آرا) (آنندراج) (فرهنگ نظام) (ناظم الاطباء). آوندی است و قیل بدانچه آرد بیزند. (شرفنامۀ منیری) ، طبقی باشد پهن و بزرگ از چوب ساخته که بقالان اجناس و نانبایان نان در آن نهند. (برهان). تبنگ. (فرهنگ جهانگیری). طبق پهن حلوائیان. (فرهنگ رشیدی). طبق. (انجمن آرا) (آنندراج). طبق چوبین پهن و بزرگ که نان و اجناس بقالی در آن نهند. (ناظم الاطباء). طبق که لفظ دیگرش تبنگ است. (فرهنگ نظام) ، خوان. (غیاث اللغات) ، کفچۀ آهنی. (غیاث اللغات)