معنی بتعاء در لغت نامه دهخدا

کلمه ای است که در تأکید آرند: جأت القبیله کلها، جمعاء کتعاء بصعاء بتعاء. و رجوع به بُتَع و ابتع شود

معنی بتعاء در لغت نامه دهخدا

تأنیث ابتع. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). و رجوع به ابتع شود

معنی بتعاء - جستجوی لغت در جدول جو

بتعاء(بُ تَ)

لغت نامه دهخدا

بتعاء(بَ)

لغت نامه دهخدا

بتراء

(بَ)

رسا. کامل. (منتهی الارب) (آنندراج). تأنیث ابتر است.

لغت نامه دهخدا

بتراء

(بَ)

جائی است که در غزوۀ حضرت رسول به بنی لحیان نسبت شده است. (از معجم البلدان).

لغت نامه دهخدا

بتلاء

(بَ)

زن منقطعه بنفسه. (از اقرب الموارد).

لغت نامه دهخدا

بثعاء

(بَ)

تأنیث ابثع، زنی که لبهای وی سرخ و سطبر گردیده باشد از غلبۀ خون. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). ج، بثع

لغت نامه دهخدا

بقعاء

(بَ)

پیسه. مؤنث ابقع. ج، بقع. (ناظم الاطباء). گوسفند سیاه بنقطه. ج، بقع. (مهذب الاسماء).

لغت نامه دهخدا

بقعاء

(بَ)

نام پدر بطنی از تازیان. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

بلعاء

(بَ)

از اسماء رجال است. (منتهی الارب) (دهار).

لغت نامه دهخدا

بصعاء

(بَ)

مؤنث ابصع. (از ناظم الاطباء). رجوع به ابصع شود

لغت نامه دهخدا

بیعاء

(یَ)

جمع واژۀ بیّع. (منتهی الارب). رجوع به بیّع شود

لغت نامه دهخدا

بتاء

(بُ)

زمینی است نرم. (ناظم الاطباء).

لغت نامه دهخدا

بتراء

رسا، دمبریده، بی پشت بی فرزند

فرهنگ لغت هوشیار

معنی بتعاء - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما