معنی اکلیل در فرهنگ فارسی عمید

گردی براق به رنگ های طلایی، نقره ای، سرخ و رنگ های دیگر که در نقاشی و تزیین به کار می رود، تاج، افسر، دیهیم، اکلیل جنوبی: در علم نجوم از صورت های فلکی نیمکرۀ جنوبی، افسر، قبه، اکلیل شمالی: تاج شمالی، در علم نجوم از صورت های فلکی نیمکرۀ شمالی بین جاثی و حَیّه، اکلیل کوهی: در علم زیست شناسی گیاهی خوش بو با برگ های ریز که برگ و گل آن کاربرد دارویی دارد

معنی اکلیل در لغت نامه دهخدا

تاج. (منتهی الارب) (شرفنامۀ منیری) (مؤید الفضلاء) (ناظم الاطباء) (مهذب الاسماء) (آنندراج) (از اقرب الموارد). تاج. تاج مرصع. (از شعوری ج 1 ص 139). تاج. افسر. دیهیم. گرزن. تاج مرصع و بی شبهه این تاج شبیه به تاج یونانیان بوده که از شاخ خرزهره و زیتون می کرده اند و به گرد سر می بسته اند. اکلیل الملک نیز که داروییست شبیه به همین اکلیل است. (یادداشت مؤلف) :، ملکی کش ملکان بوسه به اکلیل زنند، میخ دیوار سراپرده به صد میل زنند.، منوچهری.، اکلیل های پیلانش از گوهر است و لؤلؤ، صندوق پیلهایش از صندل قماری.، منوچهری.، در سیر گوید: آدم اکلیلی از ریاحین بهشت بر سر داشت. (مجمل التواریخ والقصص).، سخن رانم از فر و فرهنگ او، برافرازم اکلیل و اورنگ او.، نظامی.، مرا زیبد از خسروان عجم، سر تخت کاوس و اکلیل جم.، نظامی.،، موضعی نزدیک حاجر که اکمهالعشرق گویند. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

معنی اکلیل در لغت نامه دهخدا

یکی از منازل ماه و آن چهار ستاره است صف کشیده. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (از شعوری ج 1 ورق 117) (از اقرب الموارد). نام دو صورت فلکی. (فرهنگ فارسی معین). از ستارگان منزلهای قمر و آن سه ستاره است و فاصله هر یک از آنها بنظر یک ذراع می رسد، وجه تسمیۀ آن بدین سبب است که گویی چون تاجی بر پیشانی عقرب قرار داد. (از صبح الاعشی ج 2 ص 160). یکی از بیست و هشت منزل قمر. (شرفنامۀ منیری). منزل هفدهم از منازل بیست و هشت گانه قمر و آن از آخر زبانست تا هشت درجه و 34 دقیقه و 17 ثانیه و از رباطات دوم است. ستاره ایست بر جبهۀ عقرب و عرب آنرا بر سر عقرب (رأس العقرب) شمارد و آن غیر از اکلیل شمالی در اصطلاح یونانیان است و آن رقیب ثریاست و نزد احکامیان منزلی نحس است. (یادداشت مؤلف). منزل هفدهم از منازل ماه و آن سه ستاره است برپیشانی کژدم و یکی از صور شمالی است که عامه او را به کاسۀ یتیمان و مسکینان مانند کنند. (از التفهیم). نام منزل هفدهم از منازل قمر و آن سه ستارۀ مثلث شکل است بصورت تاج بر پیشانی عقرب. (آنندراج) (غیاث اللغات). سه کوکبند بر خط مقوس مانند غفر و جبهه از پس او باشد و بعضی پندارند که اکلیل جبهۀ عقرب است و جبهه سه کوکب روشن پیش عقرب، و آن منزل هفدهم است و رقیب او ثریا باشد. (جهان دانش ص 120) :، دو پیکر چو تختی و اکلیل تاجی، ز نثره نثاری و طرفه چو حملی.، منوچهری.، افسری بود بر سر اکلیل، کمری داشت بر میان جوزا.، مسعودسعد.، اکلیل به قلب تاج داده، عقرب به کمان خراج داده.، نظامی.، به سر بر ترا دایم اکلیل باد، به زیر کفت فرق اکلیل باد.، ؟ (از شرفنامۀ منیری).، - اکلیل جنوبی، یکی از صورتهای جنوبی. ادحی النعام (جایگاه خایه نهادن اشترمرغ). قبه. (فرهنگ فارسی معین). یکی از صور جنوبی فلک که بصورت تاجی تخیل شده و شامل چندین ستارۀ خرد است و در جنوب نعام الصادر و نعام الوارد جای دارد و آنرا قبه نیز نامند. صورتی از صور فلکی و کواکب آن هفتند. نام صورت سیزدهم از صور چهارده گانه فلکی جنوب. (یادداشت مؤلف).، - اکلیل شامی، نام صورت ششم از نوزده صورت شمالی فلکی قدماست که آنرا فکه نیز گویند. (مفاتیح).، - اکلیل شمالی، یکی ازصورتهای شمالی. فکه. کاسۀ درویشان. قصعهالمساکین. کاسۀ یتیمان. کاسۀ لئیمان. (فرهنگ فارسی معین)

معنی اکلیل در فرهنگ فارسی معین

تاج، افسر، گردی است براق به رنگ های طلایی، نقره ای، سبز و غیره

معنی اکلیل در فرهنگ واژه فارسی سره

جام گُل، دیهیم، سربرند گوهرنشان

معنی اکلیل - جستجوی لغت در جدول جو

اکلیل

فرهنگ نامهای ایرانی

اکلیل

فرهنگ فارسی عمید

اکلیل

لغت نامه دهخدا

اکلیل

لغت نامه دهخدا

اکلیل

فرهنگ لغت هوشیار

اکلیل

فرهنگ فارسی معین

اکلیل

فرهنگ واژه فارسی سره

اکلیا

(پسرانه)

نام پسری در شعر نیما یوشیج

فرهنگ نامهای ایرانی

کلیل

عاجز، درمانده، کند، سست

فرهنگ فارسی عمید

احلیل

آلت تناسلی مرد، مخرج ادرار در آلت تناسلی مرد

فرهنگ فارسی عمید

اکالیل

اکلیل ها، تاج ها، افسرها، دیهیم ها، جمع واژۀ اکلیل

فرهنگ فارسی عمید

کلیل

(کَ)

کند از زبان و شمشیر و بینایی و جز آن. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). کند و سست و مانده شده و خیره و گنگ. (آنندراج) (غیاث). کنداز شمشیر و جز آن. (ناظم الاطباء). مانده. کند (زبان، شمشیر). (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
عزیز را چو ذلیل و جواد را چو بخیل
فصیح را چو کلیل و سفیه راچو فهیم.
سوزنی.
در ثنا و مدح تو ارباب نظم و نثر را
نی زبان گردد کلیل و نی شود خاطر بلید.
سوزنی.
گرچه گرمابه عریض است و طویل
زان تبش تنگ آیدت جان و کلیل.
مولوی.
- رجل کلیل الطرف، کند بینایی. (ناظم الاطباء).
- رجل کلیل الظفر، مرد سست و بددل ذلیل و خوار. (منتهی الارب). مرد فرومایه و خوار و ضعیف. (ناظم الاطباء).
- رجل کلیل اللسان، مرد کندزبان. (ناظم الاطباء).
- سیف کلیل الحد، شمشیر کند. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

الیل

(اِ)

نالیدن بیمار. (مصادر زوزنی) (از اقرب الموارد).

لغت نامه دهخدا

اکیل

(اَ)

اکول. (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). بسیارخوار. (دهار).

لغت نامه دهخدا

تکلیل

(تَ)

پوشانیدن تاج. (تاج المصادر بیهقی) (از اقرب الموارد). تاج بر سر کسی نهادن. (زوزنی) (دهار) (آنندراج). اکلیل پوشانیدن کسی را. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) ، درخشیدن. (زوزنی) (آنندراج) ، زینت دادن چیزی را به جواهر. (ناظم الاطباء) ، کوشیدن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). کوشش کردن در کار. (آنندراج) ، تیزدلی کردن در حمله. (تاج المصادر بیهقی). حمله کردن سبع. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) ، بددلی کردن. (تاج المصادر بیهقی). بازایستادن و بددلی کردن. از لغات اضداد است. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) ، کند شدن بینایی و شمشیر و کارد و جز آن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). کند شدن شمشیر. (از اقرب الموارد) ، رفتن و در هلاک و زیان گذاشتن اهل را. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) ، با شمشیر حمله کردن بر کسی. (از اقرب الموارد) ، احاطه کردن ابر از هر جانب آسمان را. (از اقرب الموارد). رجوع به تکلل شود

لغت نامه دهخدا

اکالیل

(اَ)

جمع واژۀ اکلیل. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). جمع واژۀ اکلیل به معنی تاجها. سربندها. افسرها. (فرهنگ فارسی معین). رجوع به اکلیل شود

لغت نامه دهخدا

اکلال

(اِ)

کند گردانیدن. (منتهی الارب) (از آنندراج) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء).

لغت نامه دهخدا

احلیل

(اِ)

وادیئی است از بلاد کنانه از آن بنی نفاثه. (مراصد) ، سیاه. (منتهی الارب) (تاج المصادر) ، مرد سیاه دندان. (مهذب الاسماء) ، اسب سیاه. (مهذب الاسماء) ، سپید. (از لغات اضداد است) ، کمیت احم ّ، آن که رنگ حمّه دارد. (منتهی الارب). ج، حم ّ

وادیئی است از بلاد کنانه از آن ِ بنی نفاثه. (مراصد) ، سیاه. (منتهی الارب) (تاج المصادر) ، مرد سیاه دندان. (مهذب الاسماء) ، اسب سیاه. (مهذب الاسماء) ، سپید. (از لغات اضداد است) ، کُمَیت اَحم ّ، آن که رنگ حُمَّه دارد. (منتهی الارب). ج، حُم ّ

لغت نامه دهخدا

ابلیل

(اِ)

نام قریه ای به مصر و نیز نام خره ای که قریۀ ابلیل بدانجا است، انگبین. عسل

لغت نامه دهخدا

احلیل

(اِ)

سوراخ قضیب. سوراخ نره. تحلیل. مخرج بول از شرم مرد.

لغت نامه دهخدا

کلیل

(کَ)

همان اقلید است. (فارسنامۀ ناصری جزء دوم ص 170). به نقل سفرنامۀ ابن بطوطه و فارسنامۀ ناصری، شهری بوده است در فارس: ثم سافرنا من اصفهان بقصد زیاره الشیخ مجدالدین بشیراز و بینهما مسیره عشره ایام فوصلنا الی بلده کلیل (بفتح الکاف) و بینها و بین اصفهان مسیره ثلاثه... ثم سرنا من کلیل و وصلنا الی قریه کبیره تعرف بصوماء. (ابن بطوطه، یادداشت به خط مرحوم دهخدا). چاولی خانسالار... چون به اول فارس که بلوک آباده و اقلید است رسیدند، امیر بلدچی را که حاکم بر کلیل و سرمه که در آن زمان دو شهر بوده بخواستند... (فارسنامۀ ناصری)

لغت نامه دهخدا

اکلیله

(اِ لَ)

دایره. (آنندراج) ، مرد کوتاه پای. (از ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (آنندراج) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

اکلیلی

(اِ)

منسوب به تاج.

لغت نامه دهخدا