معنی اندوه در فرهنگ فارسی عمید

غم، غصه، دلگیری، گرفتگی دل

معنی اندوه در لغت نامه دهخدا

گرفتگی دل. دلگیری. (برهان قاطع). غم و گرفتگی دل. (آنندراج). غم وکرب و حزن و آزردگی. (ناظم الاطباء). غمه. (ترجمان القرآن جرجانی) (منتهی الارب). شجن. (دهار). غم. ترح. فقر. وحشت. کل ّ. ضجره. کأب. کآبه. کأبه. معطاء. ضره. وله. طرب. فاجعه. جوی. (از منتهی الارب). حَزَن تیمار. گرم. غمگنی. غمگینی. خدوک. نژندی. بهر. یتم. کمد. هم. وجد. ملال. بلبال. سدم. شجب. شجو. مساءه. حوب. حوبه. حیبه. کربت. بث. (یادداشت مؤلف). غیش. سوء. وکه. زله. غصه. (از یادداشتهای لغت نامه) :، معذورم دارید کم اندوه و غیش است، اندوه و غیش من از آن جعد وغیش است.، رودکی.، ز اندوه باشد رخ مرد زرد، برامش فزاید تن رادمرد.، فردوسی.، مرا زین همه ویژه اندوه تست، که بیداردل بادی و تندرست.، فردوسی.، بدو گفت شاه ای گو نامجوی، از این رزم اندوهت آمد بروی.، فردوسی.، بدین شادکامی کنون می خوریم، بمی جان اندوه را بشکریم.، فردوسی.، لیکن گزندگی سوزش فراق و الم هجران بار آورده است جهت امیرالمؤمنین دریغ و درد و اندوه و غم. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 310).، بود بیش اندوه مرد از دوتن، ز فرزند نادان وناپاک زن.، اسدی.، اندیشه چو دانش است می باید داشت، اندوه چو روزی است می باید خورد.، ابوالفرج رونی.، ...که سور آن از شیون قاصر است و اندوه آن بر شادی راجح. (کلیله و دمنه). پس از بلوغ غم و مال فرزند و اندوه درمیان آید. (کلیله و دمنه).، در ظلمت حال خاطر، اندوه، بانور خیال او گسارد.، خاقانی.، صفیر مرغ و نوشانوش ساقی، ز دلها برده اندوه فراقی.، نظامی.، هرکه را خوش نیست با اندوه تو، جان او از ذوق عشق آگاه نیست.، عطار (دیوان ص 85).، تا دل از دست بیفتاد از تو، تن باندوه فرو داد از تو.، عطار.، بی غم و انده به زهد و علم و بفضلیم، نی چو تو باندوه مال و جاه و جلالیم.، ناصرخسرو.، - به اندوه، باغم. غمگین.، - بی اندوه، بی غم. آنکه اندوهی ندارد.