معنی اصآء - جستجوی لغت در جدول جو

لغت نامه دهخدا

(اِ)

امأاء. صد کس شدن قوم. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد).

(اِ)

انئاء. دور گردانیدن کسی را. (ناظم الاطباء). دورکردن. (مصادر زوزنی). انأیته انئاءً، دور گردانیدم او را. (منتهی الارب).

(اَنْ)

جمع واژۀ نؤی و نؤی ̍. (از ناظم الاطباء). رجوع به نؤی شود

(قَ دَ کَ / کِ)

ارءاء. صاحب رأی و دریافت گردیدن.

(اَرْ)

ارٔاء. جمع واژۀ رأی، بمعنی اعتقاد و بینائی. (آنندراج) ، آبی است بنی ریاح بن یربوع را به حزن. (معجم البلدان)

(نَ حَ)

رشکناک گردیدن سر. (منتهی الارب). پر شدن سر از تخم شپش (رشک) و کیک. (از قطر المحیط). بسیاررشک شدن موی. (تاج المصادر بیهقی). رشک در موی افتادن. (زوزنی)

(تَ / تِ خوا / خا)

پر شدن شکم چندانکه گران شود و جنبش نتواند

(اِتْ تِ)

در زمین تابان و لغزان درآمدن. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد).

(اِ تِ)

اکئآء. ناپسندیدن چیزی را و مکروه داشتن. (ناظم الاطباء). از چیزی یا کسی کراهت داشتن. (از اقرب الموارد)

(سَ اَ دَ زَ)

وعده پذیرفتن، اتآق قوس، تمام کشیدن کمان را

(وَ)

تباه کردن درز چرم یا درفش سطبرزده برشتۀ باریک دوختن آن.

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما