معنی اثبجه در لغت نامه دهخدا

جَمعِ واژۀ ثَبج، بمعنی وسطالشی ٔ. (مراصد)، کاهلی کردن

صحرائی است دارای کوههای معروف به جبال الاثبجه بنی جعفر بن کلاب را. (مراصد الأطلاع)

معنی اثبجه - جستجوی لغت در جدول جو

لغت نامه دهخدا

لغت نامه دهخدا

(اُ بی یَ)

جماعت. گروه. ج، اثابی

(اَ بِ رَ)

نام عده ای از کوههای مکه که هر یک را ثبیر گویند. (مراصد الاطلاع) ، اثجی متاعه، حرکت داد و متفرق ساخت و زیر و بالا کرد. (منتهی الارب)

(مُ ثَبْ بَ جَ)

بوم یا عقاب. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از محیطالمحیط). بوم. (از اقرب الموارد)

(ثَ بَ جَ)

متوسطمیان جید و ردی. نه خیاره و نه رذاله

(اَ بَ)

مرد پهن پشت. (منتهی الارب) (تاج المصادر). فراخ پشت. (زوزنی).

(اَ بَ)

بنی اثبج، قبیله ای بزرگ از قبائل بنی هلال که در افریقیه مسکن گرفته اند و در تاریخ مغرب مشاهیری از این قبیله برخاسته اند. (قاموس الأعلام)