- ابوعبدالحمید (اَ عَ دِلْ حَ)
از خاندان ابان بن اللاّحق. شاعری مقل ّ است
معنی ابوعبدالحمید - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(اَ عَدِلْ حَ)
لغت نامه دهخدا
حمید بن میمون. از روات حدیث است. در تاریخ اسلام، روات به عنوان افرادی شناخته می شوند که از پیامبر اسلام (ص) و اهل بیت (ع) احادیث نقل کرده اند و در این مسیر، از دقت و امانت داری ویژه ای برخوردار بوده اند. این افراد با تحلیل دقیق سندهای حدیث، از صحت و اصالت روایات اطمینان حاصل کرده اند و در نتیجه به حفظ سنت نبوی کمک کرده اند.
(اَ عَ دِلْ حَ)
لغت نامه دهخدا
عبدالمجیدبن عبدالعزیز بن ابی رواد از روات حدیث است. در علم حدیث اسلامی، روات نه تنها افرادی هستند که احادیث را از دیگران می شنوند، بلکه آنان به طور فعال در فرآیند نقد و تحلیل احادیث و اسناد آن ها نقش دارند. این افراد با بررسی دقیق راویان و شرایط آن ها، اطمینان حاصل می کردند که تنها روایات صحیح و معتبر به نسل های بعدی منتقل شوند و از تحریف در منابع حدیثی جلوگیری کنند.
(اَ عَ دِلْ حَ)
لغت نامه دهخدا
بکر بن عبدالعزیز بن اسماعیل بن عبیدالله. از روات حدیث است. روات در علم حدیث به عنوان افراد با دانش و تجربه در جمع آوری احادیث شناخته می شوند. آنان با سفر به مناطق مختلف برای شنیدن احادیث، دقت در تحلیل اسناد و ملاقات با راویان مختلف، تلاش می کردند که احادیث صحیح و معتبر را از دیگر روایت ها تفکیک کنند. بدون تلاش های این روات، بسیاری از آموزه های اسلامی به درستی به مسلمانان نمی رسید.
ابن محمد بن عامر بن حبیب مکنی به ابوعبدالحمید. وی در اشبیلیه کاتب بود و او را ابوالولید میگفتند. اسماعیل و پدر او را در ادب تقدمی است و وی را شعر بسیار است و او را کتابی است در فصل ربیع. ابوالولیدبن محمد بن عامر نزدیک بسال 440هجری قمری در اشبیلیه درگذشت. از شعر اوست در بهار:
ابشر فقد سفر الثری عن بشره
و اتا’ ینشر ماطوی من نشره
متحصناً من حسنه فی معقل
غفل العیون علی رعایه زهره
فض الربیع ختامه فبدا لنا
ما کان من سرائه فی سره
من بعدما سحب السحاب ذیوله
فیه و در علیه انفس درّه
شهر کأن ّ الحاجب ابن محمد
القی علیه مسحه من بشره.
(معجم الادباء ج 2 صص 357-358)
ابشر فقد سفر الثری عن بشره
و اتا’ ینشر ماطوی من نشره
متحصناً من حسنه فی معقل
غفل العیون علی رعایه زهره
فض الربیع ختامه فبدا لنا
ما کان من سرائه فی سره
من بعدما سحب السحاب ذیوله
فیه و در علیه انفس درّه
شهر کأن ّ الحاجب ابن محمد
القی علیه مسحه من بشره.
(معجم الادباء ج 2 صص 357-358)