مقدمه مفهومی درباره واژه شرط (Condition) در برنامه نویسی به هر عبارتی گفته می شود که بتواند به مقدار بولی (درست/نادرست) ارزیابی شود. این مفهوم پایه ای ترین مکانیسم کنترل جریان در تمام زبان های برنامه نویسی است. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات شرط ها در الگوریتم ها، ساختارهای تصمیم گیری، اعتبارسنجی داده ها، کنترل دسترسی و هر جایی که نیاز به انتخاب بین مسیرهای مختلف اجرا وجود دارد استفاده می شوند. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT اگر کاربر وارد سیستم شده باشد، صفحه پروفایل را نشان بده (اعتبارسنجی). اگر دمای CPU از 80 درجه بیشتر شد، فن را روشن کن (کنترل سخت افزار). اگر موجودی کافی بود، تراکنش را انجام بده (سیستم های بانکی). نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری نرم افزار، شرط ها تعیین می کنند که کدام ماژول ها یا سرویس ها باید فعال شوند. در سیستم های هوشمند، شرط ها پایه ای ترین بخش تصمیم گیری هستند. در امنیت، شرط ها تعیین کننده دسترسی ها هستند. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف مفهوم شرط به اولین زبان های برنامه نویسی مانند فورترن (1957) برمی گردد. در دهه 1960 با ظهور زبان هایی مانند ALGOL ساختارهای شرطی پیشرفته تر شدند. امروزه در زبان های مدرن، شرط ها به صورت عبارات (Expressions) هم پشتیبانی می شوند. تفکیک آن از واژگان مشابه شرط با حلقه (Loop) تفاوت دارد: شرط برای تصمیم گیری یک باره است، حلقه برای تکرار. همچنین با assertion متفاوت است که برای验证 فرضیات در کد استفاده می شود. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در C/Java با if/else/switch، در Python با if/elif/else، در SQL با WHERE/CASE، در زبان های تابعی با الگوهای تطابقی (Pattern Matching). برخی زبان ها مانند Kotlin شرط ها را به عنوان عبارت پیاده سازی کرده اند. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن شرط های تو در تو می توانند خوانایی کد را کاهش دهند (مشکل هرم doom). استفاده نادرست از شرط می تواند به منطق پیچیده و نگهداری سخت منجر شود. یک سوءبرداشت رایج این است که همیشه باید از else استفاده کرد. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی درک عمیق شرط ها برای هر برنامه نویسی ضروری است. استفاده بهینه از شرط ها می تواند خوانایی، کارایی و قابلیت نگهداری کد را بهبود بخشد.
مقدمه مفهومی درباره واژه شرط (Condition) در برنامه نویسی به هر عبارتی گفته می شود که بتواند به مقدار بولی (درست/نادرست) ارزیابی شود. این مفهوم پایه ای ترین مکانیسم کنترل جریان در تمام زبان های برنامه نویسی است. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات شرط ها در الگوریتم ها، ساختارهای تصمیم گیری، اعتبارسنجی داده ها، کنترل دسترسی و هر جایی که نیاز به انتخاب بین مسیرهای مختلف اجرا وجود دارد استفاده می شوند. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT اگر کاربر وارد سیستم شده باشد، صفحه پروفایل را نشان بده (اعتبارسنجی). اگر دمای CPU از 80 درجه بیشتر شد، فن را روشن کن (کنترل سخت افزار). اگر موجودی کافی بود، تراکنش را انجام بده (سیستم های بانکی). نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری نرم افزار، شرط ها تعیین می کنند که کدام ماژول ها یا سرویس ها باید فعال شوند. در سیستم های هوشمند، شرط ها پایه ای ترین بخش تصمیم گیری هستند. در امنیت، شرط ها تعیین کننده دسترسی ها هستند. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف مفهوم شرط به اولین زبان های برنامه نویسی مانند فورترن (1957) برمی گردد. در دهه 1960 با ظهور زبان هایی مانند ALGOL ساختارهای شرطی پیشرفته تر شدند. امروزه در زبان های مدرن، شرط ها به صورت عبارات (Expressions) هم پشتیبانی می شوند. تفکیک آن از واژگان مشابه شرط با حلقه (Loop) تفاوت دارد: شرط برای تصمیم گیری یک باره است، حلقه برای تکرار. همچنین با assertion متفاوت است که برای验证 فرضیات در کد استفاده می شود. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف در C/Java با if/else/switch، در Python با if/elif/else، در SQL با WHERE/CASE، در زبان های تابعی با الگوهای تطابقی (Pattern Matching). برخی زبان ها مانند Kotlin شرط ها را به عنوان عبارت پیاده سازی کرده اند. چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن شرط های تو در تو می توانند خوانایی کد را کاهش دهند (مشکل هرم doom). استفاده نادرست از شرط می تواند به منطق پیچیده و نگهداری سخت منجر شود. یک سوءبرداشت رایج این است که همیشه باید از else استفاده کرد. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی درک عمیق شرط ها برای هر برنامه نویسی ضروری است. استفاده بهینه از شرط ها می تواند خوانایی، کارایی و قابلیت نگهداری کد را بهبود بخشد.