مقدمه مفهومی درباره واژه توضیحات (Comments) بخش های متنی در کد منبع هستند که برای انسان ها نوشته می شوند و توسط کامپایلر یا مفسر نادیده گرفته می شوند. این توضیحات نقش حیاتی در مستندسازی، نگهداری و خوانایی کد دارند. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات توضیحات در تمام زبان های برنامه نویسی برای تشریح منطق پیچیده، مستندسازی APIها، توضیح تصمیم های طراحی و غیرفعال کردن موقت کد استفاده می شوند. در ابزارهای مستندسازی مانند Doxygen، توضیحات خاص می توانند مستندات فنی تولید کنند. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT توضیحات تک خطی در Python با # توضیحات چندخطی در Java با /* */ مستندسازی API در JavaScript با JSDoc توضیحات TODO برای کارهای آینده غیرفعال کردن کد برای دیباگ نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری نرم افزارهای بزرگ، توضیحات مناسب ارتباط بین ماژول ها را تسهیل می کنند. در سیستم های لگاسی، توضیحات خوب می توانند دانش کسب وکار را حفظ کنند. در روش های چابک، توضیحات بخشی از مستندات زنده محسوب می شوند. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف اولین توضیحات در کد به دهه 1950 و زبان اسمبلی بازمی گردد. در دهه 1970 با ظهور زبان های ساخت یافته مانند C، استانداردهای توضیح نویسی شکل گرفتند. امروزه ابزارهایی مانند ESLint قواعدی برای کیفیت توضیحات اعمال می کنند. تفکیک آن از واژگان مشابه توضیحات با مستندات (Documentation) که خارج از کد نوشته می شوند متفاوت است. همچنین با Annotationها که حاوی metadata اجرایی هستند فرق دارد. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف Python: # و ’’’’’’ برای docstring Java: // و /* */ و /** */ برای Javadoc HTML: SQL: -- و /* */ Swift: // و /* */ و /// برای Markup چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن چالش اصلی، نوشتن توضیحات مفید بدون توضیح واضحات است. همچنین برخی توسعه دهندگان به جای نوشتن کد واضح، به توضیحات طولانی متوسل می شوند. به روز نکردن توضیحات پس از تغییر کد نیز مشکل رایجی است. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی نوشتن توضیحات مناسب هنری است که تعادل بین کد خودتوضیح و مستندسازی کامل را می طلبد و تأثیر مستقیمی بر قابلیت نگهداری نرم افزار دارد.
مقدمه مفهومی درباره واژه توضیحات (Comments) بخش های متنی در کد منبع هستند که برای انسان ها نوشته می شوند و توسط کامپایلر یا مفسر نادیده گرفته می شوند. این توضیحات نقش حیاتی در مستندسازی، نگهداری و خوانایی کد دارند. کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات توضیحات در تمام زبان های برنامه نویسی برای تشریح منطق پیچیده، مستندسازی APIها، توضیح تصمیم های طراحی و غیرفعال کردن موقت کد استفاده می شوند. در ابزارهای مستندسازی مانند Doxygen، توضیحات خاص می توانند مستندات فنی تولید کنند. مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT توضیحات تک خطی در Python با # توضیحات چندخطی در Java با /* */ مستندسازی API در JavaScript با JSDoc توضیحات TODO برای کارهای آینده غیرفعال کردن کد برای دیباگ نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها در معماری نرم افزارهای بزرگ، توضیحات مناسب ارتباط بین ماژول ها را تسهیل می کنند. در سیستم های لگاسی، توضیحات خوب می توانند دانش کسب وکار را حفظ کنند. در روش های چابک، توضیحات بخشی از مستندات زنده محسوب می شوند. شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف اولین توضیحات در کد به دهه 1950 و زبان اسمبلی بازمی گردد. در دهه 1970 با ظهور زبان های ساخت یافته مانند C، استانداردهای توضیح نویسی شکل گرفتند. امروزه ابزارهایی مانند ESLint قواعدی برای کیفیت توضیحات اعمال می کنند. تفکیک آن از واژگان مشابه توضیحات با مستندات (Documentation) که خارج از کد نوشته می شوند متفاوت است. همچنین با Annotationها که حاوی metadata اجرایی هستند فرق دارد. شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف Python: # و ’’’’’’ برای docstring Java: // و /* */ و /** */ برای Javadoc HTML: SQL: -- و /* */ Swift: // و /* */ و /// برای Markup چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن چالش اصلی، نوشتن توضیحات مفید بدون توضیح واضحات است. همچنین برخی توسعه دهندگان به جای نوشتن کد واضح، به توضیحات طولانی متوسل می شوند. به روز نکردن توضیحات پس از تغییر کد نیز مشکل رایجی است. نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی نوشتن توضیحات مناسب هنری است که تعادل بین کد خودتوضیح و مستندسازی کامل را می طلبد و تأثیر مستقیمی بر قابلیت نگهداری نرم افزار دارد.