- Termination
پایان، فسخ
معنی Termination - جستجوی لغت در جدول جو
- Termination
مقدمه مفهومی درباره واژه
پایان دهی (Termination) به فرآیند نظام مند خاتمه دادن به فعالیت های در حال اجرا در سیستم های کامپیوتری اشاره دارد. این مفهوم شامل مجموعه ای از اقدامات برنامه ریزی شده برای اتمام ایمن عملیات، آزادسازی منابع و بازگرداندن سیستم به حالت پایدار است. پایان دهی صحیح برای حفظ یکپارچگی داده ها و جلوگیری از مشکلات سیستمی اهمیت حیاتی دارد.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در مدیریت چرخه حیات فرآیندها. در پروتکل های خاتمه اتصال شبکه. در سیستم های توزیع شده. در مدیریت تراکنش ها. در سیستم های بلادرنگ.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
پایان دهی ایمن فرآیندهای سرور. خاتمه اتصالات TCP با handshake چهارمرحله ای. پایان دهی sessionهای کاربر. توقف تراکنش های پایگاه داده. خاتمه قراردادهای سرویس ابری.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در طراحی سیستم های قابل اعتماد. در پیاده سازی مکانیسم های بازیابی خطا. در مدیریت منابع سیستم. در پروتکل های ارتباطی شبکه. در معماری های میکروسرویس.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
در دهه 1960 با سیستم عامل های چندوظیفه ای مطرح شد. در دهه 1980 با استانداردهای شبکه گسترش یافت. امروزه در تمام لایه های سیستم های محاسباتی اهمیت دارد.
تفکیک آن از واژگان مشابه
با ’’interruption’’ که به قطع ناگهانی اشاره دارد تفاوت دارد. همچنین با ’’completion’’ که به پایان طبیعی اشاره می کند متمایز است. پایان دهی بر فرآیند نظام مند خاتمه تأکید دارد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Python با context managerها و بلوک های try-finally. در Java با متد finalize(). در شبکه با پروتکل های خاتمه مانند TCP FIN. در سیستم عامل با سیگنال های مدیریت فرآیند. در پایگاه داده با دستورات COMMIT/ROLLBACK.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
اشتباه گرفتن با مفاهیم مشابه مانند abort. عدم توجه به مراحل مختلف پایان دهی. تصور نادرست از ساده بودن فرآیند خاتمه.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
پیاده سازی مکانیسم های پایان دهی مناسب برای سیستم های پایدار ضروری است. درک تفاوت بین انواع خاتمه به طراحی بهتر کمک می کند. مستندسازی فرآیندهای پایان دهی از بروز خطا جلوگیری می کند.
پایان دهی (Termination) به فرآیند نظام مند خاتمه دادن به فعالیت های در حال اجرا در سیستم های کامپیوتری اشاره دارد. این مفهوم شامل مجموعه ای از اقدامات برنامه ریزی شده برای اتمام ایمن عملیات، آزادسازی منابع و بازگرداندن سیستم به حالت پایدار است. پایان دهی صحیح برای حفظ یکپارچگی داده ها و جلوگیری از مشکلات سیستمی اهمیت حیاتی دارد.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در مدیریت چرخه حیات فرآیندها. در پروتکل های خاتمه اتصال شبکه. در سیستم های توزیع شده. در مدیریت تراکنش ها. در سیستم های بلادرنگ.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
پایان دهی ایمن فرآیندهای سرور. خاتمه اتصالات TCP با handshake چهارمرحله ای. پایان دهی sessionهای کاربر. توقف تراکنش های پایگاه داده. خاتمه قراردادهای سرویس ابری.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در طراحی سیستم های قابل اعتماد. در پیاده سازی مکانیسم های بازیابی خطا. در مدیریت منابع سیستم. در پروتکل های ارتباطی شبکه. در معماری های میکروسرویس.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
در دهه 1960 با سیستم عامل های چندوظیفه ای مطرح شد. در دهه 1980 با استانداردهای شبکه گسترش یافت. امروزه در تمام لایه های سیستم های محاسباتی اهمیت دارد.
تفکیک آن از واژگان مشابه
با ’’interruption’’ که به قطع ناگهانی اشاره دارد تفاوت دارد. همچنین با ’’completion’’ که به پایان طبیعی اشاره می کند متمایز است. پایان دهی بر فرآیند نظام مند خاتمه تأکید دارد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Python با context managerها و بلوک های try-finally. در Java با متد finalize(). در شبکه با پروتکل های خاتمه مانند TCP FIN. در سیستم عامل با سیگنال های مدیریت فرآیند. در پایگاه داده با دستورات COMMIT/ROLLBACK.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
اشتباه گرفتن با مفاهیم مشابه مانند abort. عدم توجه به مراحل مختلف پایان دهی. تصور نادرست از ساده بودن فرآیند خاتمه.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
پیاده سازی مکانیسم های پایان دهی مناسب برای سیستم های پایدار ضروری است. درک تفاوت بین انواع خاتمه به طراحی بهتر کمک می کند. مستندسازی فرآیندهای پایان دهی از بروز خطا جلوگیری می کند.
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
جوانه زنی
جوانه زنی
مقدمه مفهومی درباره واژه
پایان بخش (Terminating) صفتی است که به شرایط، متغیرها یا رویدادهایی اشاره دارد که موجب خاتمه یک فرآیند تکراری یا ادامه دار می شوند. این مفهوم در برنامه نویسی، نظریه محاسبات و طراحی الگوریتم ها کاربرد گسترده ای دارد. یک شرط پایان بخش مناسب تضمین می کند که فرآیندها و حلقه ها به موقع و بدون ایجاد حلقه های بی نهایت خاتمه می یابند.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در شرایط خاتمه حلقه ها. در معیارهای توقف الگوریتم ها. در پروتکل های خاتمه اتصال شبکه. در مدیریت sessionها. در پردازش بازگشتی.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
شرط توقف در حلقه های while. معیار همگرایی در الگوریتم های بهینه سازی. توالی خاتمه در پروتکل های TCP. شرایط پایان پردازش بازگشتی. timeout در اتصالات شبکه.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در طراحی الگوریتم های پایا. در پیاده سازی حلقه های ایمن. در توسعه پروتکل های شبکه قابل اعتماد. در مدیریت منابع سیستم. در جلوگیری از حلقه های بی نهایت.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
در نظریه محاسبات دهه 1930 مطرح شد. در برنامه نویسی اولیه دهه 1950 اهمیت یافت. امروزه در تمام زبان های برنامه نویسی و سیستم های توزیع شده کاربرد دارد.
تفکیک آن از واژگان مشابه
با ’’stopping’’ که عام تر است تفاوت دارد. همچنین با ’’breaking’’ که به خاتمه فوری اشاره می کند متمایز است. پایان بخش بر شرایط و معیارهای خاتمه تأکید دارد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Python با شرط های while و for. در Java با دستور break و return. در الگوریتم ها با معیارهای همگرایی. در شبکه با توالی های خاتمه پروتکل. در سیستم عامل با سیگنال های خاتمه.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
اشتباه گرفتن با مفاهیم مشابه مانند interrupt. عدم تعریف شرایط پایان بخش مناسب. تصور نادرست از اختیاری بودن شرایط خاتمه.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
تعریف شرایط پایان بخش مناسب برای الگوریتم های مطمئن ضروری است. درک عمیق مفهوم پایان بخش به طراحی سیستم های پایدار کمک می کند. مستندسازی شرایط خاتمه از بروز خطاهای منطقی جلوگیری می کند.
پایان بخش (Terminating) صفتی است که به شرایط، متغیرها یا رویدادهایی اشاره دارد که موجب خاتمه یک فرآیند تکراری یا ادامه دار می شوند. این مفهوم در برنامه نویسی، نظریه محاسبات و طراحی الگوریتم ها کاربرد گسترده ای دارد. یک شرط پایان بخش مناسب تضمین می کند که فرآیندها و حلقه ها به موقع و بدون ایجاد حلقه های بی نهایت خاتمه می یابند.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در شرایط خاتمه حلقه ها. در معیارهای توقف الگوریتم ها. در پروتکل های خاتمه اتصال شبکه. در مدیریت sessionها. در پردازش بازگشتی.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
شرط توقف در حلقه های while. معیار همگرایی در الگوریتم های بهینه سازی. توالی خاتمه در پروتکل های TCP. شرایط پایان پردازش بازگشتی. timeout در اتصالات شبکه.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در طراحی الگوریتم های پایا. در پیاده سازی حلقه های ایمن. در توسعه پروتکل های شبکه قابل اعتماد. در مدیریت منابع سیستم. در جلوگیری از حلقه های بی نهایت.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
در نظریه محاسبات دهه 1930 مطرح شد. در برنامه نویسی اولیه دهه 1950 اهمیت یافت. امروزه در تمام زبان های برنامه نویسی و سیستم های توزیع شده کاربرد دارد.
تفکیک آن از واژگان مشابه
با ’’stopping’’ که عام تر است تفاوت دارد. همچنین با ’’breaking’’ که به خاتمه فوری اشاره می کند متمایز است. پایان بخش بر شرایط و معیارهای خاتمه تأکید دارد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Python با شرط های while و for. در Java با دستور break و return. در الگوریتم ها با معیارهای همگرایی. در شبکه با توالی های خاتمه پروتکل. در سیستم عامل با سیگنال های خاتمه.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
اشتباه گرفتن با مفاهیم مشابه مانند interrupt. عدم تعریف شرایط پایان بخش مناسب. تصور نادرست از اختیاری بودن شرایط خاتمه.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
تعریف شرایط پایان بخش مناسب برای الگوریتم های مطمئن ضروری است. درک عمیق مفهوم پایان بخش به طراحی سیستم های پایدار کمک می کند. مستندسازی شرایط خاتمه از بروز خطاهای منطقی جلوگیری می کند.
پایان دهنده
پایان دهنده، ترمیناتور
مقدمه مفهومی درباره واژه
پایان بخش (Terminator) در علوم کامپیوتر به کاراکتر، مقدار یا نشانه ای اطلاق می شود که پایان یک ساختار داده یا دنباله دستورات را مشخص می کند. این مفهوم در بسیاری از زمینه های برنامه نویسی و ساختار داده ها کاربرد دارد و به سیستم کمک می کند تا محدوده و انتهای داده ها را تشخیص دهد. استفاده صحیح از پایان بخش ها برای پردازش صحیح داده ها و جلوگیری از خطاهای حافظه ضروری است.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در رشته های کاراکتری. در لیست های پیوندی. در پروتکل های ارتباطی. در فایل های داده. در دستورات سیستم عامل.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
کاراکتر null در رشته های C. توالی CRLF در پروتکل های شبکه. EOF در فایل ها. نشانگر null در لیست های پیوندی. توالی پایان دستور در اسکریپت ها.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در تعیین مرز داده ها. در جلوگیری از سرریز بافر. در طراحی پروتکل های ارتباطی. در مدیریت حافظه. در پردازش ورودی ها.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
از اولین زبان های برنامه نویسی در دهه 1950. در دهه 1970 با توسعه سیستم فایل ها اهمیت یافت. امروزه در اکثر ساختارهای داده و پروتکل ها استفاده می شود.
تفکیک آن از واژگان مشابه
با ’’separator’’ که جداکننده است تفاوت دارد. همچنین با ’’delimiter’’ که مرزها را مشخص می کند متمایز است. پایان بخش فقط پایان ساختار را نشان می دهد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در C با کاراکتر null. در Python با مقدار None در برخی ساختارها. در پروتکل ها با توالی های خاص. در سیستم عامل با سیگنال های پایان. در فایل ها با نشانگر EOF.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
اشتباه گرفتن با جداکننده ها. عدم استفاده از پایان بخش مناسب. تصور نادرست از اختیاری بودن پایان بخش ها.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
استفاده صحیح از پایان بخش ها برای پردازش ایمن داده ها ضروری است. انتخاب نوع مناسب پایان بخش به زمینه کاربرد بستگی دارد. مستندسازی پایان بخش ها از بروز خطا جلوگیری می کند.
پایان بخش (Terminator) در علوم کامپیوتر به کاراکتر، مقدار یا نشانه ای اطلاق می شود که پایان یک ساختار داده یا دنباله دستورات را مشخص می کند. این مفهوم در بسیاری از زمینه های برنامه نویسی و ساختار داده ها کاربرد دارد و به سیستم کمک می کند تا محدوده و انتهای داده ها را تشخیص دهد. استفاده صحیح از پایان بخش ها برای پردازش صحیح داده ها و جلوگیری از خطاهای حافظه ضروری است.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در رشته های کاراکتری. در لیست های پیوندی. در پروتکل های ارتباطی. در فایل های داده. در دستورات سیستم عامل.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
کاراکتر null در رشته های C. توالی CRLF در پروتکل های شبکه. EOF در فایل ها. نشانگر null در لیست های پیوندی. توالی پایان دستور در اسکریپت ها.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در تعیین مرز داده ها. در جلوگیری از سرریز بافر. در طراحی پروتکل های ارتباطی. در مدیریت حافظه. در پردازش ورودی ها.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
از اولین زبان های برنامه نویسی در دهه 1950. در دهه 1970 با توسعه سیستم فایل ها اهمیت یافت. امروزه در اکثر ساختارهای داده و پروتکل ها استفاده می شود.
تفکیک آن از واژگان مشابه
با ’’separator’’ که جداکننده است تفاوت دارد. همچنین با ’’delimiter’’ که مرزها را مشخص می کند متمایز است. پایان بخش فقط پایان ساختار را نشان می دهد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در C با کاراکتر null. در Python با مقدار None در برخی ساختارها. در پروتکل ها با توالی های خاص. در سیستم عامل با سیگنال های پایان. در فایل ها با نشانگر EOF.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
اشتباه گرفتن با جداکننده ها. عدم استفاده از پایان بخش مناسب. تصور نادرست از اختیاری بودن پایان بخش ها.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
استفاده صحیح از پایان بخش ها برای پردازش ایمن داده ها ضروری است. انتخاب نوع مناسب پایان بخش به زمینه کاربرد بستگی دارد. مستندسازی پایان بخش ها از بروز خطا جلوگیری می کند.