- Tape
چسباندن، نوار
معنی Tape - جستجوی لغت در جدول جو
- Tape
مقدمه مفهومی درباره واژه
نوارهای ذخیره سازی (Tape) از قدیمی ترین رسانه های ذخیره سازی داده در دنیای کامپیوتر هستند که از دهه 1950 مورد استفاده قرار گرفته اند. این رسانه ها بر اساس تکنولوژی مغناطیسی کار می کنند و داده ها به صورت متوالی روی آنها ذخیره می شوند. اگرچه سرعت دسترسی به داده ها در مقایسه با دیسک های سخت کمتر است، اما نوارها همچنان به دلیل هزینه پایین، ظرفیت بالا و ماندگاری طولانی مدت در برخی کاربردهای خاص استفاده می شوند.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در سیستم های پشتیبان گیری سازمانی. برای آرشیو داده های حجیم و کم استفاده. در مراکز داده برای ذخیره سازی بلندمدت. در سیستم های قدیمی که هنوز از این تکنولوژی استفاده می کنند. در برخی سیستم های امنیتی برای نگهداری لاگ های طولانی مدت.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
کتابخانه های نوار در مراکز داده بزرگ. درایوهای LTO (Linear Tape-Open) مدرن. سیستم های پشتیبان گیری سازمانی مانند IBM TS3500. نوارهای DLT (Digital Linear Tape) در سیستم های قدیمی. استفاده از نوار در برخی ابررایانه ها برای ذخیره سازی.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری ذخیره سازی سازمانی به عنوان لایه آرشیو. در استراتژی های پشتیبان گیری به عنوان رسانه خارج سایت. در سیستم های compliance برای نگهداری طولانی مدت داده ها. در مهاجرت داده بین سیستم های قدیمی و جدید. در سیستم های disaster recovery به عنوان رسانه قابل حمل.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
اولین نوارهای مغناطیسی در دهه 1950 معرفی شدند. در دهه 1980 با ظهور فرمت های DLT پیشرفت کردند. امروزه با فناوری LTO به ظرفیت های بالای 12 ترابایت در هر کارتریج رسیده اند.
تفکیک آن از واژگان مشابه
با دیسک های سخت که دسترسی تصادفی دارند تفاوت اساسی دارد. همچنین با حافظه های فلش که مبتنی بر نیمه هادی هستند متفاوت است. نوارها ذاتاً رسانه های متوالی هستند.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در سیستم عامل ها با درایورهای خاص کار می کنند. در ابزارهای پشتیبان گیری مانند tar و Bacula پشتیبانی می شوند. در کتابخانه های زبان هایی مانند Python و Java واسط هایی برای کار با آنها وجود دارد. در سیستم های مدیریت ذخیره سازی سازمانی یک لایه مجزا محسوب می شوند.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
تصور منسوخ شدن کامل این تکنولوژی. عدم درک تفاوت کاربرد آن با رسانه های تصادفی. недооценка مزایای آن در ذخیره سازی بلندمدت.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
نوارهای ذخیره سازی هنوز در برخی کاربردهای تخصصی جایگاه خود را حفظ کرده اند. درک صحیح مزایا و محدودیت های آنها برای معماران سیستم های ذخیره سازی مهم است. این تکنولوژی به تکامل خود ادامه داده و در قالب های مدرن مانند LTO عرضه می شود.
نوارهای ذخیره سازی (Tape) از قدیمی ترین رسانه های ذخیره سازی داده در دنیای کامپیوتر هستند که از دهه 1950 مورد استفاده قرار گرفته اند. این رسانه ها بر اساس تکنولوژی مغناطیسی کار می کنند و داده ها به صورت متوالی روی آنها ذخیره می شوند. اگرچه سرعت دسترسی به داده ها در مقایسه با دیسک های سخت کمتر است، اما نوارها همچنان به دلیل هزینه پایین، ظرفیت بالا و ماندگاری طولانی مدت در برخی کاربردهای خاص استفاده می شوند.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در سیستم های پشتیبان گیری سازمانی. برای آرشیو داده های حجیم و کم استفاده. در مراکز داده برای ذخیره سازی بلندمدت. در سیستم های قدیمی که هنوز از این تکنولوژی استفاده می کنند. در برخی سیستم های امنیتی برای نگهداری لاگ های طولانی مدت.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
کتابخانه های نوار در مراکز داده بزرگ. درایوهای LTO (Linear Tape-Open) مدرن. سیستم های پشتیبان گیری سازمانی مانند IBM TS3500. نوارهای DLT (Digital Linear Tape) در سیستم های قدیمی. استفاده از نوار در برخی ابررایانه ها برای ذخیره سازی.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری ذخیره سازی سازمانی به عنوان لایه آرشیو. در استراتژی های پشتیبان گیری به عنوان رسانه خارج سایت. در سیستم های compliance برای نگهداری طولانی مدت داده ها. در مهاجرت داده بین سیستم های قدیمی و جدید. در سیستم های disaster recovery به عنوان رسانه قابل حمل.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
اولین نوارهای مغناطیسی در دهه 1950 معرفی شدند. در دهه 1980 با ظهور فرمت های DLT پیشرفت کردند. امروزه با فناوری LTO به ظرفیت های بالای 12 ترابایت در هر کارتریج رسیده اند.
تفکیک آن از واژگان مشابه
با دیسک های سخت که دسترسی تصادفی دارند تفاوت اساسی دارد. همچنین با حافظه های فلش که مبتنی بر نیمه هادی هستند متفاوت است. نوارها ذاتاً رسانه های متوالی هستند.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در سیستم عامل ها با درایورهای خاص کار می کنند. در ابزارهای پشتیبان گیری مانند tar و Bacula پشتیبانی می شوند. در کتابخانه های زبان هایی مانند Python و Java واسط هایی برای کار با آنها وجود دارد. در سیستم های مدیریت ذخیره سازی سازمانی یک لایه مجزا محسوب می شوند.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
تصور منسوخ شدن کامل این تکنولوژی. عدم درک تفاوت کاربرد آن با رسانه های تصادفی. недооценка مزایای آن در ذخیره سازی بلندمدت.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
نوارهای ذخیره سازی هنوز در برخی کاربردهای تخصصی جایگاه خود را حفظ کرده اند. درک صحیح مزایا و محدودیت های آنها برای معماران سیستم های ذخیره سازی مهم است. این تکنولوژی به تکامل خود ادامه داده و در قالب های مدرن مانند LTO عرضه می شود.
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
برداشت (Take) در سینما به مجموعه ای از تکنیک ها و روش های تصویربرداری اطلاق می شود که به کمک آن ها، صحنه ها و جلوه های مختلف در فیلم به نمایش در می آیند. این فرایند شامل چیدمان و کنترل دقیق عناصر دیداری مانند زاویه دید دوربین، نورپردازی، فاصله کانونی (فوکوس)، ترکیب و حرکت دوربین، و دیگر عواملی است که تأثیر زیادی بر تجربه بصری بیننده دارند.
برداشت در سینما به طور کلی شامل این موارد می شود:
۱. زاویه دید دوربین (Camera Angle) : انتخاب زاویه ای که دوربین از صحنه فیلمبرداری می کند. این می تواند شامل زاویه های مختلف مانند زاویه بالا (از بالا به پایین)، زاویه پایین (از پایین به بالا)، زاویه جلو (از جلو به عقب) و زاویه پشت (از عقب به جلو) باشد که هر کدام احساسات و انطباقی متفاوت را منتقل می کنند.
۲. نورپردازی (Lighting) : استفاده از نور برای ایجاد جو و احساس خاص در صحنه. نورپردازی می تواند از نور طبیعی یا نورهای مصنوعی (مثل نئون، آفتاب، فلش) استفاده کند تا مکان ها و شخصیت ها را به وضوح نمایش دهد یا برای ایجاد تأثیرات درونی صحنه استفاده شود.
۳. ترکیب و تراکم (Composition) : نحوه چیدمان و ترکیب اجزای مختلف صحنه در فریم دوربین، از جمله شخصیت ها، اشیاء، و فضاهای پس زمینه. این می تواند به شکل های مختلفی مانند تعادل، تناسب، تنظیم واحد و یا قانون سوم ها صورت گیرد.
۴. فاصله کانونی (Focus) : نحوه تنظیم فاصله کانونی برای انتخاب قسمت خاصی از صحنه که در آن فوکوس است. این می تواند به ایجاد عمق میدان (عمق تصویر) کمک کند و بر تمرکز بیننده تأثیر بگذارد.
۵. حرکت دوربین (Camera Movement) : استفاده از حرکات دوربین مانند پانینگ (چرخش دوربین به افقی)، تیلتینگ (چرخش دوربین به عمودی)، زوم (وسیع و ضیق) و تراکینگ (حرکت دوربین به طول صفحه) برای ایجاد جلوه های ویژه و افزایش ارتباط بین نمایشگر و نمایشگر استفاده می شود.
این عوامل و تکنیک ها همگی به کمک همدیگر برای ایجاد جلوه های خاص در فیلم سازی می آیند و به کمک آن ها، فیلمسازان می توانند نظریه هایشان را دربارهٔ شخصیت ها، داستان ها و جهان های خود بیان کنند.
برداشت در سینما به طور کلی شامل این موارد می شود:
۱. زاویه دید دوربین (Camera Angle) : انتخاب زاویه ای که دوربین از صحنه فیلمبرداری می کند. این می تواند شامل زاویه های مختلف مانند زاویه بالا (از بالا به پایین)، زاویه پایین (از پایین به بالا)، زاویه جلو (از جلو به عقب) و زاویه پشت (از عقب به جلو) باشد که هر کدام احساسات و انطباقی متفاوت را منتقل می کنند.
۲. نورپردازی (Lighting) : استفاده از نور برای ایجاد جو و احساس خاص در صحنه. نورپردازی می تواند از نور طبیعی یا نورهای مصنوعی (مثل نئون، آفتاب، فلش) استفاده کند تا مکان ها و شخصیت ها را به وضوح نمایش دهد یا برای ایجاد تأثیرات درونی صحنه استفاده شود.
۳. ترکیب و تراکم (Composition) : نحوه چیدمان و ترکیب اجزای مختلف صحنه در فریم دوربین، از جمله شخصیت ها، اشیاء، و فضاهای پس زمینه. این می تواند به شکل های مختلفی مانند تعادل، تناسب، تنظیم واحد و یا قانون سوم ها صورت گیرد.
۴. فاصله کانونی (Focus) : نحوه تنظیم فاصله کانونی برای انتخاب قسمت خاصی از صحنه که در آن فوکوس است. این می تواند به ایجاد عمق میدان (عمق تصویر) کمک کند و بر تمرکز بیننده تأثیر بگذارد.
۵. حرکت دوربین (Camera Movement) : استفاده از حرکات دوربین مانند پانینگ (چرخش دوربین به افقی)، تیلتینگ (چرخش دوربین به عمودی)، زوم (وسیع و ضیق) و تراکینگ (حرکت دوربین به طول صفحه) برای ایجاد جلوه های ویژه و افزایش ارتباط بین نمایشگر و نمایشگر استفاده می شود.
این عوامل و تکنیک ها همگی به کمک همدیگر برای ایجاد جلوه های خاص در فیلم سازی می آیند و به کمک آن ها، فیلمسازان می توانند نظریه هایشان را دربارهٔ شخصیت ها، داستان ها و جهان های خود بیان کنند.
کاهش دادن، مخروطی
نوع، تایپ کردن، نوع دادن
اهلی، رام کن، تاه شدن
داستان
برداشتن، بگیر
مقدمه مفهومی درباره واژه
نوع (Type) در برنامه نویسی به ویژگی بنیادی داده ها اشاره دارد که مشخص می کند چه عملیاتی روی آنها قابل انجام است و چگونه در حافظه ذخیره می شوند. سیستم های نوع بندی در زبان های برنامه نویسی مختلف، از ساده (مانند اعداد و کاراکترها) تا پیچیده (مانند اشیا و توابع) متغیر هستند. انواع داده نقش مهمی در ایمنی برنامه، بهره وری توسعه دهنده و بهینه سازی کد ایفا می کنند. درک عمیق سیستم نوع بندی یک زبان برنامه نویسی برای نوشتن کد کارآمد و ایمن ضروری است.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در زبان های کامپایلری، برای بررسی صحت برنامه در زمان کامپایل استفاده می شود. در زبان های پویا، برای تعیین رفتار در زمان اجرا کاربرد دارد. در طراحی API، برای تعریف قراردادهای بین مؤلفه ها استفاده می شود. در پایگاه داده، برای تعریف ساختار جداول به کار می رود. در برنامه نویسی شیءگرا، برای تعریف سلسله مراتب کلاس ها استفاده می شود. در برنامه نویسی تابعی، برای تضمین صحت توابع کاربرد دارد. در سیستم های توزیع شده، برای تعریف فرمت پیام ها استفاده می شود.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
1. تعریف متغیرها با انواع مشخص در C++ 2. استفاده از TypeScript برای افزودن نوع به JavaScript 3. تعریف ساختار جداول در SQL 4. استفاده از Genericها در Java 5. تعریف واسط ها در برنامه نویسی شیءگرا 6. استفاده از Type Inference در Kotlin 7. تعریف نوع های پیچیده در Haskell 8. استفاده از Protobuf برای تعریف نوع پیام ها 9. تعریف نوع های سفارشی در TypeScript 10. استفاده از الگوهای طراحی مبتنی بر نوع.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری نرم افزار، سیستم نوع بندی به طراحی واضح کمک می کند. در توسعه APIها، انواع قراردادهای بین مؤلفه ها را تعریف می کنند. در سیستم های توزیع شده، انواع فرمت داده های مبادله شده را مشخص می کنند. در پایگاه داده، انواع ساختار ذخیره سازی را تعیین می کنند. در برنامه نویسی ایمن، انواع از خطاهای رایج جلوگیری می کنند. در بهینه سازی کد، انواع به کامپایلر برای تولید کد کارآمد کمک می کنند. در مستندسازی، انواع رفتار مؤلفه ها را توصیف می کنند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم نوع در زبان های اولیه مانند Fortran در دهه 1950 ظاهر شد. در دهه 1960، در زبان هایی مانند ALGOL توسعه یافت. در دهه 1970، در زبان C استاندارد شد. در دهه 1980، در برنامه نویسی شیءگرا گسترش یافت. در دهه 1990، در Generic Programming اهمیت یافت. در دهه 2000، در زبان های پویا با Type Inference توسعه یافت. در دهه 2010، در سیستم های توزیع شده برای تعریف پیام ها استفاده شد. امروزه در زبان های مدرن مانند Rust و TypeScript پیشرفت کرده است.
تفکیک آن از واژگان مشابه
نوع با کلاس که پیاده سازی خاصی از نوع است تفاوت دارد. با ساختار داده که سازماندهی داده ها را توصیف می کند متفاوت است. با رابط (Interface) که رفتار را تعریف می کند تفاوت دارد. با نمونه (Instance) که مقدار خاصی از یک نوع است نیز تفاوت دارد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در زبان های ایستا مانند Java انواع در زمان کامپایل بررسی می شوند. در زبان های پویا مانند Python انواع در زمان اجرا تعیین می شوند. در TypeScript انواع به JavaScript اضافه می شوند. در Haskell سیستم نوع بندی بسیار پیشرفته است. در Rust سیستم نوع بندی با مالکیت ترکیب شده است. در SQL انواع برای تعریف ستون ها استفاده می شوند. در Protocol Buffers انواع برای تعریف پیام ها استفاده می شوند.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
1. تصور اینکه انواع فقط در زبان های ایستا مهم هستند 2. عدم درک تفاوت بین نوع ایستا و پویا 3. باور غلط درباره محدودیت آفرینی سیستم های نوع قوی 4. تصور اشتباه درباره یکسان بودن سیستم نوع در تمام زبان ها 5. عدم توجه به نقش انواع در بهینه سازی کد 6. باور نادرست درباره عدم نیاز به انواع در برنامه نویسی پویا 7. تصور اینکه انواع فقط برای متغیرهای ساده کاربرد دارند 8. عدم درک سیستم های نوع پیشرفته در زبان های مدرن.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
سیستم های نوع بندی ابزار قدرتمندی برای نوشتن کد ایمن، قابل نگهداری و کارآمد هستند. درک عمیق سیستم نوع بندی زبان مورد استفاده از مهارت های اساسی هر برنامه نویس حرفه ای است. با پیشرفت زبان های برنامه نویسی، سیستم های نوع بندی نیز پیشرفته تر و انعطاف پذیرتر شده اند. استفاده مناسب از ویژگی های نوع بندی می تواند به کاهش خطاها، بهبود مستندسازی و افزایش کیفیت کد کمک کند.
نوع (Type) در برنامه نویسی به ویژگی بنیادی داده ها اشاره دارد که مشخص می کند چه عملیاتی روی آنها قابل انجام است و چگونه در حافظه ذخیره می شوند. سیستم های نوع بندی در زبان های برنامه نویسی مختلف، از ساده (مانند اعداد و کاراکترها) تا پیچیده (مانند اشیا و توابع) متغیر هستند. انواع داده نقش مهمی در ایمنی برنامه، بهره وری توسعه دهنده و بهینه سازی کد ایفا می کنند. درک عمیق سیستم نوع بندی یک زبان برنامه نویسی برای نوشتن کد کارآمد و ایمن ضروری است.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در زبان های کامپایلری، برای بررسی صحت برنامه در زمان کامپایل استفاده می شود. در زبان های پویا، برای تعیین رفتار در زمان اجرا کاربرد دارد. در طراحی API، برای تعریف قراردادهای بین مؤلفه ها استفاده می شود. در پایگاه داده، برای تعریف ساختار جداول به کار می رود. در برنامه نویسی شیءگرا، برای تعریف سلسله مراتب کلاس ها استفاده می شود. در برنامه نویسی تابعی، برای تضمین صحت توابع کاربرد دارد. در سیستم های توزیع شده، برای تعریف فرمت پیام ها استفاده می شود.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
1. تعریف متغیرها با انواع مشخص در C++ 2. استفاده از TypeScript برای افزودن نوع به JavaScript 3. تعریف ساختار جداول در SQL 4. استفاده از Genericها در Java 5. تعریف واسط ها در برنامه نویسی شیءگرا 6. استفاده از Type Inference در Kotlin 7. تعریف نوع های پیچیده در Haskell 8. استفاده از Protobuf برای تعریف نوع پیام ها 9. تعریف نوع های سفارشی در TypeScript 10. استفاده از الگوهای طراحی مبتنی بر نوع.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری نرم افزار، سیستم نوع بندی به طراحی واضح کمک می کند. در توسعه APIها، انواع قراردادهای بین مؤلفه ها را تعریف می کنند. در سیستم های توزیع شده، انواع فرمت داده های مبادله شده را مشخص می کنند. در پایگاه داده، انواع ساختار ذخیره سازی را تعیین می کنند. در برنامه نویسی ایمن، انواع از خطاهای رایج جلوگیری می کنند. در بهینه سازی کد، انواع به کامپایلر برای تولید کد کارآمد کمک می کنند. در مستندسازی، انواع رفتار مؤلفه ها را توصیف می کنند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم نوع در زبان های اولیه مانند Fortran در دهه 1950 ظاهر شد. در دهه 1960، در زبان هایی مانند ALGOL توسعه یافت. در دهه 1970، در زبان C استاندارد شد. در دهه 1980، در برنامه نویسی شیءگرا گسترش یافت. در دهه 1990، در Generic Programming اهمیت یافت. در دهه 2000، در زبان های پویا با Type Inference توسعه یافت. در دهه 2010، در سیستم های توزیع شده برای تعریف پیام ها استفاده شد. امروزه در زبان های مدرن مانند Rust و TypeScript پیشرفت کرده است.
تفکیک آن از واژگان مشابه
نوع با کلاس که پیاده سازی خاصی از نوع است تفاوت دارد. با ساختار داده که سازماندهی داده ها را توصیف می کند متفاوت است. با رابط (Interface) که رفتار را تعریف می کند تفاوت دارد. با نمونه (Instance) که مقدار خاصی از یک نوع است نیز تفاوت دارد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در زبان های ایستا مانند Java انواع در زمان کامپایل بررسی می شوند. در زبان های پویا مانند Python انواع در زمان اجرا تعیین می شوند. در TypeScript انواع به JavaScript اضافه می شوند. در Haskell سیستم نوع بندی بسیار پیشرفته است. در Rust سیستم نوع بندی با مالکیت ترکیب شده است. در SQL انواع برای تعریف ستون ها استفاده می شوند. در Protocol Buffers انواع برای تعریف پیام ها استفاده می شوند.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
1. تصور اینکه انواع فقط در زبان های ایستا مهم هستند 2. عدم درک تفاوت بین نوع ایستا و پویا 3. باور غلط درباره محدودیت آفرینی سیستم های نوع قوی 4. تصور اشتباه درباره یکسان بودن سیستم نوع در تمام زبان ها 5. عدم توجه به نقش انواع در بهینه سازی کد 6. باور نادرست درباره عدم نیاز به انواع در برنامه نویسی پویا 7. تصور اینکه انواع فقط برای متغیرهای ساده کاربرد دارند 8. عدم درک سیستم های نوع پیشرفته در زبان های مدرن.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
سیستم های نوع بندی ابزار قدرتمندی برای نوشتن کد ایمن، قابل نگهداری و کارآمد هستند. درک عمیق سیستم نوع بندی زبان مورد استفاده از مهارت های اساسی هر برنامه نویس حرفه ای است. با پیشرفت زبان های برنامه نویسی، سیستم های نوع بندی نیز پیشرفته تر و انعطاف پذیرتر شده اند. استفاده مناسب از ویژگی های نوع بندی می تواند به کاهش خطاها، بهبود مستندسازی و افزایش کیفیت کد کمک کند.
زدن، ضربه بزنید
باریک شده، مخروطی