نمای خیلی درشت (Extreme Close-up Shot) در زبان سینما و فیلم سازی به نمایشگری از یک جزئیات بسیار نزدیک یک شیء یا شخصیت اشاره دارد. این نوع نما به طور معمول تنها یک قسمت بسیار کوچک از بدن، صورت، یا یک جزئی از شیء را نمایش می دهد و این نما اغلب برای تاکید بر جزئیات زیبایی یا احساسات شخصیت ها به کار می رود. ویژگی های نمای خیلی درشت عبارتند از: 1. نزدیکی بسیار زیاد : این نما به تماشاگر اجازه می دهد تا جزئیات کوچک و نزدیکی های غیر قابل مشاهده به چشم برسد، مانند خطوط صورت، ابروها، یا حتی قطرات عرق روی پوست. 2. تمرکز بر روی جزئیات : با تمرکز بر روی جزئیات کوچک، این نما به کارگردان اجازه می دهد تا بر روی احساسات، وضعیت روحی، یا جزئیات ظاهری شخصیت تمرکز کند. 3. استفاده در موقعیت های خاص : نمای خیلی درشت معمولاً در صحنه هایی که نیاز به نمایش دقیق و عمیق جزئیات یک شخصیت یا شیء وجود دارد، مانند صحنه های نزدیک تر از چهره، چشم، یا دیگر جزئیات مهم استفاده می شود. 4. استفاده برای تأثیر گذاری : این نمایشگری معمولاً برای ایجاد تأثیرات زیاد در تماشاگران استفاده می شود، زیرا قادر است احساسات و حالات شخصیت ها را به یک نحو واضح تر و مستقیم تر نشان دهد. نمای خیلی درشت به عنوان یک ابزار بسیار قدرتمند در فیلم سازی برای ایجاد ارتباط عمیقتر و تأثیر گذارتر بین شخصیت ها و تماشاگران استفاده می شود و نقش مهمی در نشان دادن جزئیات مختلف و مهم داستان دارد. نمایی که از اجزای یک شی در فاصله ی بسیار نزدیک گرفته میشود، مثل نمای چشم و لب. نمای آغازین فیلم ”دیوار“ اثر ”آلن پارکر“ که دوربین از فاصله بسیار نزدیک دست شخصیت اصلی را در کادر دارد، بهترین نمونه ی نمای خیلی درشت است.
نمای خیلی درشت (Extreme Close-up Shot) در زبان سینما و فیلم سازی به نمایشگری از یک جزئیات بسیار نزدیک یک شیء یا شخصیت اشاره دارد. این نوع نما به طور معمول تنها یک قسمت بسیار کوچک از بدن، صورت، یا یک جزئی از شیء را نمایش می دهد و این نما اغلب برای تاکید بر جزئیات زیبایی یا احساسات شخصیت ها به کار می رود. ویژگی های نمای خیلی درشت عبارتند از: 1. نزدیکی بسیار زیاد : این نما به تماشاگر اجازه می دهد تا جزئیات کوچک و نزدیکی های غیر قابل مشاهده به چشم برسد، مانند خطوط صورت، ابروها، یا حتی قطرات عرق روی پوست. 2. تمرکز بر روی جزئیات : با تمرکز بر روی جزئیات کوچک، این نما به کارگردان اجازه می دهد تا بر روی احساسات، وضعیت روحی، یا جزئیات ظاهری شخصیت تمرکز کند. 3. استفاده در موقعیت های خاص : نمای خیلی درشت معمولاً در صحنه هایی که نیاز به نمایش دقیق و عمیق جزئیات یک شخصیت یا شیء وجود دارد، مانند صحنه های نزدیک تر از چهره، چشم، یا دیگر جزئیات مهم استفاده می شود. 4. استفاده برای تأثیر گذاری : این نمایشگری معمولاً برای ایجاد تأثیرات زیاد در تماشاگران استفاده می شود، زیرا قادر است احساسات و حالات شخصیت ها را به یک نحو واضح تر و مستقیم تر نشان دهد. نمای خیلی درشت به عنوان یک ابزار بسیار قدرتمند در فیلم سازی برای ایجاد ارتباط عمیقتر و تأثیر گذارتر بین شخصیت ها و تماشاگران استفاده می شود و نقش مهمی در نشان دادن جزئیات مختلف و مهم داستان دارد. نمایی که از اجزای یک شی در فاصله ی بسیار نزدیک گرفته میشود، مثل نمای چشم و لب. نمای آغازین فیلم ”دیوار“ اثر ”آلن پارکر“ که دوربین از فاصله بسیار نزدیک دست شخصیت اصلی را در کادر دارد، بهترین نمونه ی نمای خیلی درشت است.
نمای خیلی دور (Extreme Long Shot) در زبان سینما و فیلم سازی به تصویری از یک صحنه یا منظر کلی اشاره دارد که فاصله بسیار زیادی از دوربین قرار دارد و شخصیت ها یا شیء ها به صورت کوچک و در کلیت دیداری نمایش داده می شوند. این نوع نما به تماشاگر اجازه می دهد تا محیط کلی و مکانی را به دید می آورد و نشان می دهد که شخصیت ها یا اجسام در موقعیت بزرگ و فاصله ای قرار دارند. ویژگی های نمای خیلی دور عبارتند از: 1. معرفی محیط : این نمایشگری به تماشاگر اجازه می دهد تا با محیط و فضای کلی فیلم آشنا شود، به طوری که مکان، زمینه و اجزاء مختلف محیط قابل مشاهده باشند. 2. نمایش تعاملات بین موجودات : با نمایش اشیا و شخصیت ها در فاصله بزرگ، می توان تعاملات و روابط بین اجسام و شخصیت ها را در قالب محیط کلی به نمایش گذاشت. 3. استفاده در صحنه های گسترده : نمای خیلی دور معمولاً در صحنه هایی که نیاز به نمایش گسترده و مکان های بزرگی مانند منظره ها، تعاملات طبیعی و یا صحنه های عمده می باشند. 4. استفاده برای ایجاد حساسیت مکانی : این نمایشگری برای ایجاد احساساتی مانند تنهایی، غربت یا بزرگی مکانی به کار می رود، از طریق نمایش فضای خالی و سریع از جزئیات. نمای خیلی دور به عنوان یک ابزار برجسته برای ایجاد ارتباط بین مکان و شخصیت ها در فیلم سازی بسیار مفید است و می تواند تجربه وسیع و کلانی از محیط فیلم برداری به تماشاگران ارائه دهد. نمایی بسیار دور از یک موضوع به شکلی که تمام اشیاء پیرامون آن به صورت ریز در کادر مشهود باشد.
نمای خیلی دور (Extreme Long Shot) در زبان سینما و فیلم سازی به تصویری از یک صحنه یا منظر کلی اشاره دارد که فاصله بسیار زیادی از دوربین قرار دارد و شخصیت ها یا شیء ها به صورت کوچک و در کلیت دیداری نمایش داده می شوند. این نوع نما به تماشاگر اجازه می دهد تا محیط کلی و مکانی را به دید می آورد و نشان می دهد که شخصیت ها یا اجسام در موقعیت بزرگ و فاصله ای قرار دارند. ویژگی های نمای خیلی دور عبارتند از: 1. معرفی محیط : این نمایشگری به تماشاگر اجازه می دهد تا با محیط و فضای کلی فیلم آشنا شود، به طوری که مکان، زمینه و اجزاء مختلف محیط قابل مشاهده باشند. 2. نمایش تعاملات بین موجودات : با نمایش اشیا و شخصیت ها در فاصله بزرگ، می توان تعاملات و روابط بین اجسام و شخصیت ها را در قالب محیط کلی به نمایش گذاشت. 3. استفاده در صحنه های گسترده : نمای خیلی دور معمولاً در صحنه هایی که نیاز به نمایش گسترده و مکان های بزرگی مانند منظره ها، تعاملات طبیعی و یا صحنه های عمده می باشند. 4. استفاده برای ایجاد حساسیت مکانی : این نمایشگری برای ایجاد احساساتی مانند تنهایی، غربت یا بزرگی مکانی به کار می رود، از طریق نمایش فضای خالی و سریع از جزئیات. نمای خیلی دور به عنوان یک ابزار برجسته برای ایجاد ارتباط بین مکان و شخصیت ها در فیلم سازی بسیار مفید است و می تواند تجربه وسیع و کلانی از محیط فیلم برداری به تماشاگران ارائه دهد. نمایی بسیار دور از یک موضوع به شکلی که تمام اشیاء پیرامون آن به صورت ریز در کادر مشهود باشد.