- Dial
شماره گرفتن، شماره گیری کردن
معنی Dial - جستجوی لغت در جدول جو
- Dial
مقدمه مفهومی درباره واژه
شماره گیری (Dial) به عمل وارد کردن دنباله ای از ارقام برای برقراری ارتباط تلفنی یا شبکه ای اطلاق می شود. این مفهوم از تلفن های چرخشی قدیمی به دنیای دیجیتال منتقل شده و امروزه در پروتکل های مختلف ارتباطی کاربرد دارد.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در شبکه های تلفنی، شماره گیری برای برقراری تماس استفاده می شود. در مودم های Dial-up، شماره گیری برای اتصال به اینترنت انجام می شود. در VoIP، شماره گیری مجازی صورت می گیرد. در سیستم های PBX، شماره گیری داخلی کاربرد دارد. در برنامه نویسی، شبیه سازی فرآیند شماره گیری در رابط کاربری انجام می شود.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
شماره گیری با تلفن های هوشمند، اتصال مودم های قدیمی به اینترنت، شماره گیری داخلی در سازمان ها، شماره گیری در نرم افزارهای VoIP مانند Skype، صفحه شماره گیری در اپلیکیشن های موبایل، شماره گیری هوشمند در سیستم های تلفن گویا.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری سیستم های مخابراتی، شماره گیری بخشی از سیگنالینگ است. در سیستم های تلفنی تحت شبکه، شماره گیری به صورت بسته های داده انجام می شود. در معماری VoIP، شماره گیری با پروتکل هایی مانند SIP مدیریت می شود. در رابط کاربری برنامه ها، صفحه شماره گیری به عنوان یک کامپوننت طراحی می شود.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
شماره گیری از اولین تلفن های چرخشی در دهه 1890 وجود داشت. در دهه 1960 با تلفن های صفحه کلیدی دیجیتال شد. امروزه در سیستم های VoIP کاملاً نرم افزاری شده است.
تفکیک آن از واژگان مشابه
شماره گیری با تماس گرفتن (Calling) متفاوت است - شماره گیری بخشی از فرآیند تماس است. همچنین با اتصال (Connection) که مرحله پس از شماره گیری است تفاوت دارد. در برخی متون، شماره گیری با مارک آپ (Markup) در سیگنالینگ اشتباه گرفته می شود.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Android با Intent.ACTION_DIAL می توان صفحه شماره گیری را باز کرد. در iOS با API telprompt می توان شماره گیری انجام داد. در Python با کتابخانه pytel می توان شماره گیری شبیه سازی کرد. در JavaScript با WebRTC می توان شماره گیری تحت وب انجام داد. در C# با کلاس Process می توان برنامه های شماره گیری را اجرا کرد.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک باور غلط این است که شماره گیری فقط برای تلفن های سنتی کاربرد دارد. چالش اصلی، پیاده سازی شماره گیری یکپارچه در سیستم های ترکیبی سنتی و VoIP است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
شماره گیری اگرچه مفهومی قدیمی به نظر می رسد، اما هنوز در بسیاری از سیستم های ارتباطی مدرن به اشکال مختلف وجود دارد و کاربرد دارد.
شماره گیری (Dial) به عمل وارد کردن دنباله ای از ارقام برای برقراری ارتباط تلفنی یا شبکه ای اطلاق می شود. این مفهوم از تلفن های چرخشی قدیمی به دنیای دیجیتال منتقل شده و امروزه در پروتکل های مختلف ارتباطی کاربرد دارد.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در شبکه های تلفنی، شماره گیری برای برقراری تماس استفاده می شود. در مودم های Dial-up، شماره گیری برای اتصال به اینترنت انجام می شود. در VoIP، شماره گیری مجازی صورت می گیرد. در سیستم های PBX، شماره گیری داخلی کاربرد دارد. در برنامه نویسی، شبیه سازی فرآیند شماره گیری در رابط کاربری انجام می شود.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
شماره گیری با تلفن های هوشمند، اتصال مودم های قدیمی به اینترنت، شماره گیری داخلی در سازمان ها، شماره گیری در نرم افزارهای VoIP مانند Skype، صفحه شماره گیری در اپلیکیشن های موبایل، شماره گیری هوشمند در سیستم های تلفن گویا.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری سیستم های مخابراتی، شماره گیری بخشی از سیگنالینگ است. در سیستم های تلفنی تحت شبکه، شماره گیری به صورت بسته های داده انجام می شود. در معماری VoIP، شماره گیری با پروتکل هایی مانند SIP مدیریت می شود. در رابط کاربری برنامه ها، صفحه شماره گیری به عنوان یک کامپوننت طراحی می شود.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
شماره گیری از اولین تلفن های چرخشی در دهه 1890 وجود داشت. در دهه 1960 با تلفن های صفحه کلیدی دیجیتال شد. امروزه در سیستم های VoIP کاملاً نرم افزاری شده است.
تفکیک آن از واژگان مشابه
شماره گیری با تماس گرفتن (Calling) متفاوت است - شماره گیری بخشی از فرآیند تماس است. همچنین با اتصال (Connection) که مرحله پس از شماره گیری است تفاوت دارد. در برخی متون، شماره گیری با مارک آپ (Markup) در سیگنالینگ اشتباه گرفته می شود.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Android با Intent.ACTION_DIAL می توان صفحه شماره گیری را باز کرد. در iOS با API telprompt می توان شماره گیری انجام داد. در Python با کتابخانه pytel می توان شماره گیری شبیه سازی کرد. در JavaScript با WebRTC می توان شماره گیری تحت وب انجام داد. در C# با کلاس Process می توان برنامه های شماره گیری را اجرا کرد.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک باور غلط این است که شماره گیری فقط برای تلفن های سنتی کاربرد دارد. چالش اصلی، پیاده سازی شماره گیری یکپارچه در سیستم های ترکیبی سنتی و VoIP است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
شماره گیری اگرچه مفهومی قدیمی به نظر می رسد، اما هنوز در بسیاری از سیستم های ارتباطی مدرن به اشکال مختلف وجود دارد و کاربرد دارد.
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
گفتگو (Dialogue) حرف هایی که بین شخصیت ها رد و بدل می شود و معمولا با حرکت لب های آنها هماهنگ است. البته گفت و گو می تواند ناهمگاه با حرکت لب ها، به صورت صدای روی فیلم، به عنوان خاطره به گوش برسد. گفت و گوها، معمولا سر صحنه و هم زمان با خود فیلم ضبط می شود اما مواردی هم هست که به خاطر مشکلات مکانی یا گرفتاری های دیگر، صدا را در مرحله های بعد ضبط می کنند و به فیلم می افزایند
معامله کردن، معامله
نامبارک، بدشانس، بدشگون، بدون شانس
دوتایی، دوگانه
مقدمه مفهومی درباره واژه
دوگان (Dual) مفهومی است که در حوزه های مختلف فناوری اطلاعات به معنای وجود دو جزء همسان یا مکمل به کار می رود. این طراحی معمولاً برای افزایش قابلیت اطمینان، عملکرد یا انعطاف پذیری سیستم ها استفاده می شود.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در معماری پردازنده به پردازنده های دو هسته ای اشاره دارد. در شبکه به پیکربندی دوگانه لینک های ارتباطی. در ذخیره سازی به سیستم های RAID دوگانه. در برق به منبع تغذیه دوگانه.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
پردازنده های Dual-Core در کامپیوترهای شخصی. کارت های شبکه Dual-Port برای اتصالات افزونه. سیستم های Dual-Boot که امکان اجرای دو سیستم عامل را فراهم می کنند. سرورهای با منبع تغذیه دوگانه.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری سیستم های بحرانی، طراحی دوگانه قابلیت اطمینان را افزایش می دهد. در پردازش موازی، پردازنده های دوگانه عملکرد را بهبود می بخشند. در سیستم های ذخیره سازی، پیکربندی دوگانه از افت داده ها جلوگیری می کند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم دوگان از دهه 1960 در سیستم های مخابراتی استفاده می شد. در دهه 2000 با ظهور پردازنده های چند هسته ای رواج یافت. امروزه در سیستم های ابری و مراکز داده پیشرفته کاربرد گسترده ای دارد.
تفکیک آن از واژگان مشابه
دوگان نباید با دوتایی (Binary) اشتباه گرفته شود. دوگان به وجود فیزیکی دو جزء اشاره دارد، در حالی که دوتایی به سیستم های مبتنی بر دو حالت (0 و 1) مربوط می شود.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در برنامه نویسی سیستم عامل با مفاهیم Thread و پردازش دوگانه. در شبکه با پروتکل های مانند LACP برای تجمیع لینک ها. در سخت افزار با طراحی مدارهای دوگانه. در سیستم های ذخیره سازی با RAID 1.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک باور غلط این است که دوگان همیشه به معنای دو برابر شدن عملکرد است، در حالی که در برخی موارد فقط قابلیت اطمینان را افزایش می دهد. چالش اصلی، مدیریت هماهنگی بین اجزای دوگانه است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
طراحی دوگانه راه حلی اثبات شده برای افزایش قابلیت اطمینان و عملکرد سیستم های IT است. درک اصول و کاربردهای آن برای مهندسان سخت افزار و نرم افزار ضروری است.
دوگان (Dual) مفهومی است که در حوزه های مختلف فناوری اطلاعات به معنای وجود دو جزء همسان یا مکمل به کار می رود. این طراحی معمولاً برای افزایش قابلیت اطمینان، عملکرد یا انعطاف پذیری سیستم ها استفاده می شود.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در معماری پردازنده به پردازنده های دو هسته ای اشاره دارد. در شبکه به پیکربندی دوگانه لینک های ارتباطی. در ذخیره سازی به سیستم های RAID دوگانه. در برق به منبع تغذیه دوگانه.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
پردازنده های Dual-Core در کامپیوترهای شخصی. کارت های شبکه Dual-Port برای اتصالات افزونه. سیستم های Dual-Boot که امکان اجرای دو سیستم عامل را فراهم می کنند. سرورهای با منبع تغذیه دوگانه.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری سیستم های بحرانی، طراحی دوگانه قابلیت اطمینان را افزایش می دهد. در پردازش موازی، پردازنده های دوگانه عملکرد را بهبود می بخشند. در سیستم های ذخیره سازی، پیکربندی دوگانه از افت داده ها جلوگیری می کند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم دوگان از دهه 1960 در سیستم های مخابراتی استفاده می شد. در دهه 2000 با ظهور پردازنده های چند هسته ای رواج یافت. امروزه در سیستم های ابری و مراکز داده پیشرفته کاربرد گسترده ای دارد.
تفکیک آن از واژگان مشابه
دوگان نباید با دوتایی (Binary) اشتباه گرفته شود. دوگان به وجود فیزیکی دو جزء اشاره دارد، در حالی که دوتایی به سیستم های مبتنی بر دو حالت (0 و 1) مربوط می شود.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در برنامه نویسی سیستم عامل با مفاهیم Thread و پردازش دوگانه. در شبکه با پروتکل های مانند LACP برای تجمیع لینک ها. در سخت افزار با طراحی مدارهای دوگانه. در سیستم های ذخیره سازی با RAID 1.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک باور غلط این است که دوگان همیشه به معنای دو برابر شدن عملکرد است، در حالی که در برخی موارد فقط قابلیت اطمینان را افزایش می دهد. چالش اصلی، مدیریت هماهنگی بین اجزای دوگانه است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
طراحی دوگانه راه حلی اثبات شده برای افزایش قابلیت اطمینان و عملکرد سیستم های IT است. درک اصول و کاربردهای آن برای مهندسان سخت افزار و نرم افزار ضروری است.
نویسنده و متفکّر، دیالکتیک
گفتگو، دیالوگ
نویسنده و متفکّر
مقدمه مفهومی درباره واژه
دستگاه شماره گیر (Dialout Device) به تجهیزات سخت افزاری اشاره دارد که قابلیت شماره گیری و برقراری ارتباط از طریق شبکه تلفن عمومی (PSTN) را فراهم می کنند. این دستگاه ها در گذشته نقش حیاتی در ارتباطات رایانه ای داشتند و امروزه در برخی سیستم های خاص و قدیمی همچنان استفاده می شوند.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در ارتباطات: اتصال مودم های قدیمی. در سیستم عامل: مدیریت پورت های سریال. در شبکه: برقراری ارتباط نقطه به نقطه. در اتوماسیون: کنترل دستگاه های مبتنی بر خط تلفن. در امنیت: سیستم های احراز هویت قدیمی.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
مودم های 56k برای اتصال به اینترنت. دستگاه های فکس قدیمی. سیستم های امنیتی مبتنی بر خط تلفن. دستگاه های بانکی قدیمی. مودم های صوتی برای ارسال پیام.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری سیستم های قدیمی، این دستگاه ها واسط اصلی ارتباطی بودند. در سیستم های جاسازی شده، گاهی برای ارتباط اضطراری استفاده می شوند. در سیستم های انتقال داده، روشی ساده اما کم سرعت ارائه می دادند. در سیستم عامل های مدرن، پشتیبانی از آن ها اغلب به صورت ماژولار است.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
این مفهوم از دهه 1960 با ظهور مودم ها شکل گرفت. در دهه 1990 با گسترش اینترنت دیال آپ اوج استفاده بود. امروزه با ظهور فناوری های پرسرعت، استفاده از آن محدود به سیستم های خاص شده است.
تفکیک آن از واژگان مشابه
دستگاه شماره گیر با مودم (که فقط یک نوع از این دستگاه هاست) و ترمینال (که برای ارتباط متنی استفاده می شود) متفاوت است. همچنین با روترهای مدرن که از پروتکل های دیجیتال استفاده می کنند تفاوت دارد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Python با کتابخانه هایی مانند pySerial. در C با کنترل پورت سریال. در اسکریپت های Bash با دستورات AT. در سیستم عامل با مدیریت درایورهای خاص. در برنامه های ارتباطی با کنترل مستقیم مودم.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
سوءبرداشت: این دستگاه ها کاملاً منسوخ شده اند (در حالی که در برخی سیستم های خاص استفاده می شوند). چالش اصلی: پیکربندی صحیح و تطابق با استانداردهای ارتباطی.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
درک این دستگاه ها برای کار با سیستم های قدیمی و برخی سیستم های جاسازی شده ضروری است. در آموزش مفاهیم شبکه، تحول از ارتباطات آنالوگ به دیجیتال باید توضیح داده شود.
دستگاه شماره گیر (Dialout Device) به تجهیزات سخت افزاری اشاره دارد که قابلیت شماره گیری و برقراری ارتباط از طریق شبکه تلفن عمومی (PSTN) را فراهم می کنند. این دستگاه ها در گذشته نقش حیاتی در ارتباطات رایانه ای داشتند و امروزه در برخی سیستم های خاص و قدیمی همچنان استفاده می شوند.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در ارتباطات: اتصال مودم های قدیمی. در سیستم عامل: مدیریت پورت های سریال. در شبکه: برقراری ارتباط نقطه به نقطه. در اتوماسیون: کنترل دستگاه های مبتنی بر خط تلفن. در امنیت: سیستم های احراز هویت قدیمی.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
مودم های 56k برای اتصال به اینترنت. دستگاه های فکس قدیمی. سیستم های امنیتی مبتنی بر خط تلفن. دستگاه های بانکی قدیمی. مودم های صوتی برای ارسال پیام.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری سیستم های قدیمی، این دستگاه ها واسط اصلی ارتباطی بودند. در سیستم های جاسازی شده، گاهی برای ارتباط اضطراری استفاده می شوند. در سیستم های انتقال داده، روشی ساده اما کم سرعت ارائه می دادند. در سیستم عامل های مدرن، پشتیبانی از آن ها اغلب به صورت ماژولار است.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
این مفهوم از دهه 1960 با ظهور مودم ها شکل گرفت. در دهه 1990 با گسترش اینترنت دیال آپ اوج استفاده بود. امروزه با ظهور فناوری های پرسرعت، استفاده از آن محدود به سیستم های خاص شده است.
تفکیک آن از واژگان مشابه
دستگاه شماره گیر با مودم (که فقط یک نوع از این دستگاه هاست) و ترمینال (که برای ارتباط متنی استفاده می شود) متفاوت است. همچنین با روترهای مدرن که از پروتکل های دیجیتال استفاده می کنند تفاوت دارد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Python با کتابخانه هایی مانند pySerial. در C با کنترل پورت سریال. در اسکریپت های Bash با دستورات AT. در سیستم عامل با مدیریت درایورهای خاص. در برنامه های ارتباطی با کنترل مستقیم مودم.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
سوءبرداشت: این دستگاه ها کاملاً منسوخ شده اند (در حالی که در برخی سیستم های خاص استفاده می شوند). چالش اصلی: پیکربندی صحیح و تطابق با استانداردهای ارتباطی.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
درک این دستگاه ها برای کار با سیستم های قدیمی و برخی سیستم های جاسازی شده ضروری است. در آموزش مفاهیم شبکه، تحول از ارتباطات آنالوگ به دیجیتال باید توضیح داده شود.
مقدمه مفهومی درباره واژه
جعبه محاوره (Dialog Box) پنجره ای کوچک در رابط کاربری گرافیکی است که برای دریافت ورودی کاربر یا نمایش پیام های مهم استفاده می شود. این عنصر تعاملی اولین بار در سیستم عامل های مبتنی بر پنجره معرفی شد و امروزه به بخش استاندارد رابط کاربری تبدیل شده است.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در توسعه دسکتاپ، برای دریافت تنظیمات کاربر استفاده می شود. در برنامه نویسی وب، به صورت modal/popup پیاده سازی می شود. در طراحی UX، برای هدایت جریان کاربری کاربرد دارد. در برنامه های موبایل، برای تأیید اقدامات مهم استفاده می شود. در سیستم عامل ها، برای نمایش خطاها یا هشدارها به کار می رود.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
جعبه ذخیره فایل در برنامه های آفیس، پنجره تأیید حذف فایل در ویندوز، پاپ آپ لاگین در وبسایت ها، دیالوگ انتخاب فایل در برنامه های گرافیکی، پیام های خطا در مرورگرهای وب، پنجره تنظیمات چاپ در برنامه ها.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری رابط کاربری، جعبه محاوره به عنوان الگوی طراحی شناخته می شود. در سیستم های طراحی (Design Systems)، جعبه محاوره یک کامپوننت استاندارد است. در معماری نرم افزار، جعبه محاوره بخشی از لایه presentation است. در برنامه های event-driven، جعبه محاوره رویدادهای کاربر را مدیریت می کند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
اولین جعبه محاوره در سیستم عامل Alto Xerox در دهه 1970 ظاهر شد. در دهه 1980 با سیستم عامل مکینتاش و ویندوز استاندارد شد. امروزه در فریمورک های مدرن مانند Material UI کامپوننت های دیالوگ پیشرفته وجود دارد.
تفکیک آن از واژگان مشابه
جعبه محاوره با پنجره (Window) متفاوت است - پنجره ها بزرگتر و مستقل تر هستند. همچنین با پاپ آپ (Popup) که محتوای موقت نمایش می دهد تفاوت دارد. در برخی متون، جعبه محاوره با فرم (Form) که پیچیده تر است اشتباه گرفته می شود.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Java با JOptionPane دیالوگ ساده ایجاد می شود. در C# با MessageBox.Show پیام نمایش داده می شود. در JavaScript با تابع alert() دیالوگ ساده ایجاد می شود. در Python با tkinter.simpledialog دیالوگ ایجاد می شود. در React با Material-UI کامپوننت Dialog استفاده می شود.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک باور غلط این است که جعبه محاوره همیشه بهترین راه تعامل است. چالش اصلی، استفاده به جا و متناسب از دیالوگ ها بدون ایجاد مزاحمت برای کاربر است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
جعبه محاوره از عناصر مهم طراحی رابط کاربری است که باید با رعایت اصول UX و به اندازه کافی استفاده شود تا هم اطلاعات لازم را منتقل کند و هم تجربه کاربری را مختل نکند.
جعبه محاوره (Dialog Box) پنجره ای کوچک در رابط کاربری گرافیکی است که برای دریافت ورودی کاربر یا نمایش پیام های مهم استفاده می شود. این عنصر تعاملی اولین بار در سیستم عامل های مبتنی بر پنجره معرفی شد و امروزه به بخش استاندارد رابط کاربری تبدیل شده است.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در توسعه دسکتاپ، برای دریافت تنظیمات کاربر استفاده می شود. در برنامه نویسی وب، به صورت modal/popup پیاده سازی می شود. در طراحی UX، برای هدایت جریان کاربری کاربرد دارد. در برنامه های موبایل، برای تأیید اقدامات مهم استفاده می شود. در سیستم عامل ها، برای نمایش خطاها یا هشدارها به کار می رود.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
جعبه ذخیره فایل در برنامه های آفیس، پنجره تأیید حذف فایل در ویندوز، پاپ آپ لاگین در وبسایت ها، دیالوگ انتخاب فایل در برنامه های گرافیکی، پیام های خطا در مرورگرهای وب، پنجره تنظیمات چاپ در برنامه ها.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری رابط کاربری، جعبه محاوره به عنوان الگوی طراحی شناخته می شود. در سیستم های طراحی (Design Systems)، جعبه محاوره یک کامپوننت استاندارد است. در معماری نرم افزار، جعبه محاوره بخشی از لایه presentation است. در برنامه های event-driven، جعبه محاوره رویدادهای کاربر را مدیریت می کند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
اولین جعبه محاوره در سیستم عامل Alto Xerox در دهه 1970 ظاهر شد. در دهه 1980 با سیستم عامل مکینتاش و ویندوز استاندارد شد. امروزه در فریمورک های مدرن مانند Material UI کامپوننت های دیالوگ پیشرفته وجود دارد.
تفکیک آن از واژگان مشابه
جعبه محاوره با پنجره (Window) متفاوت است - پنجره ها بزرگتر و مستقل تر هستند. همچنین با پاپ آپ (Popup) که محتوای موقت نمایش می دهد تفاوت دارد. در برخی متون، جعبه محاوره با فرم (Form) که پیچیده تر است اشتباه گرفته می شود.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Java با JOptionPane دیالوگ ساده ایجاد می شود. در C# با MessageBox.Show پیام نمایش داده می شود. در JavaScript با تابع alert() دیالوگ ساده ایجاد می شود. در Python با tkinter.simpledialog دیالوگ ایجاد می شود. در React با Material-UI کامپوننت Dialog استفاده می شود.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک باور غلط این است که جعبه محاوره همیشه بهترین راه تعامل است. چالش اصلی، استفاده به جا و متناسب از دیالوگ ها بدون ایجاد مزاحمت برای کاربر است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
جعبه محاوره از عناصر مهم طراحی رابط کاربری است که باید با رعایت اصول UX و به اندازه کافی استفاده شود تا هم اطلاعات لازم را منتقل کند و هم تجربه کاربری را مختل نکند.
مقدمه مفهومی درباره واژه
محاوره (Dialog) در فناوری اطلاعات به تبادل اطلاعات بین کاربر و سیستم اطلاق می شود که معمولاً به صورت یک دنباله از پیام ها و پاسخ ها صورت می گیرد. این مفهوم از روانشناسی گفتگو به دنیای رابط های کاربری منتقل شده و پایه ای برای طراحی تعاملات انسان-کامپیوتر است.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در رابط کاربری، محاوره های گرافیکی برای دریافت ورودی کاربر استفاده می شوند. در چت بات ها، محاوره های متنی انجام می شود. در دستیارهای صوتی، محاوره های گفتاری پیاده سازی می شوند. در سیستم های خط فرمان، محاوره های متنی ساده وجود دارد. در برنامه نویسی، الگوهای طراحی محاوره پیاده سازی می شوند.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
پنجره های محاوره در سیستم عامل ویندوز، چت بات های خدمات مشتری، دستیارهای هوشمند مانند Siri و Alexa، سیستم های پرسش و پاسخ هوشمند، رابط های خط فرمان مانند Bash و PowerShell، فرم های تعاملی در وبسایت ها.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری رابط کاربری، محاوره ها به عنوان الگوهای طراحی شناخته می شوند. در سیستم های هوشمند، مدیریت محاوره های چندوجهی مهم است. در معماری رویدادمحور، محاوره ها بر اساس رویدادها پیش می روند. در سیستم های چندسکویی، یکپارچه سازی محاوره های مختلف چالش برانگیز است.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم محاوره از اولین سیستم های تعاملی در دهه 1960 مطرح بود. در دهه 1980 با ظهور رابط های گرافیکی توسعه یافت. امروزه با پیشرفت هوش مصنوعی، محاوره های طبیعی تر شده اند.
تفکیک آن از واژگان مشابه
محاوره با گفتگو (Conversation) متفاوت است - گفتگو انسانی تر است. همچنین با رابط (Interface) که مفهوم عام تری دارد تفاوت دارد. در برخی متون، محاوره با تعامل (Interaction) که کلی تر است اشتباه گرفته می شود.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Python با کتابخانه Tkinter می توان محاوره های ساده ایجاد کرد. در JavaScript با API Dialog مرورگرها می توان پنجره های محاوره ساخت. در Java با Swing می توان دیالوگ های پیچیده طراحی کرد. در C# با Windows Forms می توان محاوره های ویندوزی ایجاد نمود. در Kotlin با Android Dialog می توان پنجره های موبایل ساخت.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک باور غلط این است که محاوره ها فقط برای دریافت ورودی هستند. چالش اصلی، طراحی محاوره هایی است که به صورت طبیعی جریان یابند و کاربر را خسته نکنند.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
محاوره های خوب طراحی شده می توانند تجربه کاربری را به میزان قابل توجهی بهبود بخشند و یادگیری اصول طراحی محاوره برای توسعه دهندگان رابط کاربری ضروری است.
محاوره (Dialog) در فناوری اطلاعات به تبادل اطلاعات بین کاربر و سیستم اطلاق می شود که معمولاً به صورت یک دنباله از پیام ها و پاسخ ها صورت می گیرد. این مفهوم از روانشناسی گفتگو به دنیای رابط های کاربری منتقل شده و پایه ای برای طراحی تعاملات انسان-کامپیوتر است.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در رابط کاربری، محاوره های گرافیکی برای دریافت ورودی کاربر استفاده می شوند. در چت بات ها، محاوره های متنی انجام می شود. در دستیارهای صوتی، محاوره های گفتاری پیاده سازی می شوند. در سیستم های خط فرمان، محاوره های متنی ساده وجود دارد. در برنامه نویسی، الگوهای طراحی محاوره پیاده سازی می شوند.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
پنجره های محاوره در سیستم عامل ویندوز، چت بات های خدمات مشتری، دستیارهای هوشمند مانند Siri و Alexa، سیستم های پرسش و پاسخ هوشمند، رابط های خط فرمان مانند Bash و PowerShell، فرم های تعاملی در وبسایت ها.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری رابط کاربری، محاوره ها به عنوان الگوهای طراحی شناخته می شوند. در سیستم های هوشمند، مدیریت محاوره های چندوجهی مهم است. در معماری رویدادمحور، محاوره ها بر اساس رویدادها پیش می روند. در سیستم های چندسکویی، یکپارچه سازی محاوره های مختلف چالش برانگیز است.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم محاوره از اولین سیستم های تعاملی در دهه 1960 مطرح بود. در دهه 1980 با ظهور رابط های گرافیکی توسعه یافت. امروزه با پیشرفت هوش مصنوعی، محاوره های طبیعی تر شده اند.
تفکیک آن از واژگان مشابه
محاوره با گفتگو (Conversation) متفاوت است - گفتگو انسانی تر است. همچنین با رابط (Interface) که مفهوم عام تری دارد تفاوت دارد. در برخی متون، محاوره با تعامل (Interaction) که کلی تر است اشتباه گرفته می شود.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Python با کتابخانه Tkinter می توان محاوره های ساده ایجاد کرد. در JavaScript با API Dialog مرورگرها می توان پنجره های محاوره ساخت. در Java با Swing می توان دیالوگ های پیچیده طراحی کرد. در C# با Windows Forms می توان محاوره های ویندوزی ایجاد نمود. در Kotlin با Android Dialog می توان پنجره های موبایل ساخت.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک باور غلط این است که محاوره ها فقط برای دریافت ورودی هستند. چالش اصلی، طراحی محاوره هایی است که به صورت طبیعی جریان یابند و کاربر را خسته نکنند.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
محاوره های خوب طراحی شده می توانند تجربه کاربری را به میزان قابل توجهی بهبود بخشند و یادگیری اصول طراحی محاوره برای توسعه دهندگان رابط کاربری ضروری است.
مقدمه مفهومی درباره واژه
لهجه (Dialect) در فناوری اطلاعات به گونه های مختلف یک زبان استاندارد اطلاق می شود که برای محیط یا پلتفرم خاصی بهینه شده اند. این مفهوم از زبان شناسی به دنیای برنامه نویسی منتقل شده و نشان دهنده انعطاف پذیری زبان های برنامه نویسی است.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در پایگاه داده، لهجه های مختلف SQL برای سیستم های مختلف وجود دارد. در زبان های برنامه نویسی، لهجه های محلی برای پلتفرم های خاص تعریف می شوند. در کامپایلرها، لهجه های مختلف یک زبان پشتیبانی می شوند. در پردازش زبان طبیعی، لهجه های مختلف زبان های انسانی تحلیل می شوند. در استانداردهای شبکه، لهجه های پروتکل برای کاربردهای خاص وجود دارند.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
لهجه T-SQL در Microsoft SQL Server، لهجه PL/SQL در اوراکل، لهجه های مختلف جاوااسکریپت در مرورگرها، لهجه های پایتون در IronPython و Jython، لهجه های مختلف زبان C در کامپایلرهای مختلف، لهجه های HTML در مرورگرهای مختلف.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری چندپلتفرمی، تطبیق با لهجه های مختلف مهم است. در سیستم های توزیع شده، لهجه های پروتکل های ارتباطی باید سازگار باشند. در معماری پایگاه داده، تبدیل بین لهجه های SQL ممکن است لازم باشد. در سیستم های چندزبانه، پردازش لهجه های مختلف زبان طبیعی ضروری است.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم لهجه از اولین روزهای برنامه نویسی در دهه 1950 وجود داشت. در دهه 1980 با گسترش زبان های استاندارد، لهجه ها نیز توسعه یافتند. امروزه با تنوع پلتفرم ها، لهجه های جدیدی در حال ظهور هستند.
تفکیک آن از واژگان مشابه
لهجه با زبان (Language) متفاوت است - زبان مفهوم عام تری دارد. همچنین با افزونه (Extension) که قابلیت های جدید اضافه می کند تفاوت دارد. در برخی متون، لهجه با پیاده سازی (Implementation) یک استاندارد اشتباه گرفته می شود.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در SQL با یادگیری تفاوت های لهجه های مختلف. در JavaScript با توجه به ویژگی های خاص هر مرورگر. در Python با استفاده از پیاده سازی های مختلف مانند CPython و Jython. در C با توجه به کامپایلرهای مختلف. در HTML/CSS با در نظر گرفتن پیشوندهای مرورگرهای مختلف.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک باور غلط این است که همه لهجه های یک زبان کاملاً سازگار هستند. چالش اصلی، نوشتن کد قابل حمل بین لهجه های مختلف است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
لهجه ها نشان دهنده انعطاف پذیری و تطبیق پذیری زبان های فناوری اطلاعات با محیط های مختلف هستند و درک تفاوت های آنها برای توسعه دهندگان ضروری است.
لهجه (Dialect) در فناوری اطلاعات به گونه های مختلف یک زبان استاندارد اطلاق می شود که برای محیط یا پلتفرم خاصی بهینه شده اند. این مفهوم از زبان شناسی به دنیای برنامه نویسی منتقل شده و نشان دهنده انعطاف پذیری زبان های برنامه نویسی است.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در پایگاه داده، لهجه های مختلف SQL برای سیستم های مختلف وجود دارد. در زبان های برنامه نویسی، لهجه های محلی برای پلتفرم های خاص تعریف می شوند. در کامپایلرها، لهجه های مختلف یک زبان پشتیبانی می شوند. در پردازش زبان طبیعی، لهجه های مختلف زبان های انسانی تحلیل می شوند. در استانداردهای شبکه، لهجه های پروتکل برای کاربردهای خاص وجود دارند.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
لهجه T-SQL در Microsoft SQL Server، لهجه PL/SQL در اوراکل، لهجه های مختلف جاوااسکریپت در مرورگرها، لهجه های پایتون در IronPython و Jython، لهجه های مختلف زبان C در کامپایلرهای مختلف، لهجه های HTML در مرورگرهای مختلف.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری چندپلتفرمی، تطبیق با لهجه های مختلف مهم است. در سیستم های توزیع شده، لهجه های پروتکل های ارتباطی باید سازگار باشند. در معماری پایگاه داده، تبدیل بین لهجه های SQL ممکن است لازم باشد. در سیستم های چندزبانه، پردازش لهجه های مختلف زبان طبیعی ضروری است.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم لهجه از اولین روزهای برنامه نویسی در دهه 1950 وجود داشت. در دهه 1980 با گسترش زبان های استاندارد، لهجه ها نیز توسعه یافتند. امروزه با تنوع پلتفرم ها، لهجه های جدیدی در حال ظهور هستند.
تفکیک آن از واژگان مشابه
لهجه با زبان (Language) متفاوت است - زبان مفهوم عام تری دارد. همچنین با افزونه (Extension) که قابلیت های جدید اضافه می کند تفاوت دارد. در برخی متون، لهجه با پیاده سازی (Implementation) یک استاندارد اشتباه گرفته می شود.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در SQL با یادگیری تفاوت های لهجه های مختلف. در JavaScript با توجه به ویژگی های خاص هر مرورگر. در Python با استفاده از پیاده سازی های مختلف مانند CPython و Jython. در C با توجه به کامپایلرهای مختلف. در HTML/CSS با در نظر گرفتن پیشوندهای مرورگرهای مختلف.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک باور غلط این است که همه لهجه های یک زبان کاملاً سازگار هستند. چالش اصلی، نوشتن کد قابل حمل بین لهجه های مختلف است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
لهجه ها نشان دهنده انعطاف پذیری و تطبیق پذیری زبان های فناوری اطلاعات با محیط های مختلف هستند و درک تفاوت های آنها برای توسعه دهندگان ضروری است.
مقدمه مفهومی درباره واژه
شماره گیری (Dial-up) روشی قدیمی برای اتصال به اینترنت است که از خطوط تلفن آنالوگ و مودم های با سرعت پایین استفاده می کند. این فناوری در دهه 1990 و اوایل 2000 رایج بود و با ظهور فناوری های پرسرعت مانند ADSL و فیبر نوری منسوخ شد.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در شبکه های کامپیوتری، شماره گیری برای اتصال به ISP استفاده می شد. در برنامه نویسی، مدیریت اتصالات شماره گیری انجام می شد. در سیستم عامل ها، پیکربندی مودم های شماره گیری ضروری بود. در امنیت شبکه، پروتکل های امنیتی برای شماره گیری توسعه یافتند. در برنامه های قدیمی، پشتیبانی از اتصالات کم سرعت مورد نیاز بود.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
اتصال به اینترنت در مناطق دورافتاده، سیستم های بانکی قدیمی، دستگاه های فکس، سیستم های نظارتی که از خطوط تلفن استفاده می کنند، مودم های اکسترنال با سرعت 56 کیلوبیت بر ثانیه، اتصالات پشتیبان برای سیستم های حیاتی.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری شبکه های قدیمی، شماره گیری تنها روش اتصال بود. در سیستم های توزیع شده، اتصالات شماره گیری بین شعب استفاده می شد. در معماری ارتباطی، پروتکل هایی مانند PPP برای شماره گیری توسعه یافتند. در سیستم های embedded، مودم های شماره گیری برای ارتباطات استفاده می شدند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
فناوری شماره گیری از دهه 1980 با مودم های 300 بیت بر ثانیه آغاز شد. در دهه 1990 با مودم های 56K به اوج رسید. امروزه در اکثر مناطق با فناوری های پرسرعت جایگزین شده است.
تفکیک آن از واژگان مشابه
شماره گیری با اتصال پرسرعت (Broadband) متفاوت است - اتصال پرسرعت همیشه روشن است. همچنین با VoIP که برای تماس های صوتی استفاده می شود تفاوت دارد. در برخی متون، شماره گیری با leased line که اتصال دائمی است اشتباه گرفته می شود.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Windows با RAS API می توان اتصالات شماره گیری را مدیریت کرد. در Linux با PPPD می توان اتصالات شماره گیری را پیکربندی نمود. در Python با کتابخانه pySerial می توان با مودم ها ارتباط برقرار کرد. در PowerShell با cmdlet های ارتباطی می توان اتصالات را کنترل کرد. در C با AT Commands می توان مودم ها را برنامه ریزی کرد.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک باور غلط این است که شماره گیری هنوز روش اصلی اتصال است. چالش اصلی، پشتیبانی از این فناوری در سیستم های مدرن است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
شماره گیری اگرچه فناوری قدیمی است، اما درک آن برای کار با سیستم های legacy و شرایط خاص هنوز مفید می باشد.
شماره گیری (Dial-up) روشی قدیمی برای اتصال به اینترنت است که از خطوط تلفن آنالوگ و مودم های با سرعت پایین استفاده می کند. این فناوری در دهه 1990 و اوایل 2000 رایج بود و با ظهور فناوری های پرسرعت مانند ADSL و فیبر نوری منسوخ شد.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در شبکه های کامپیوتری، شماره گیری برای اتصال به ISP استفاده می شد. در برنامه نویسی، مدیریت اتصالات شماره گیری انجام می شد. در سیستم عامل ها، پیکربندی مودم های شماره گیری ضروری بود. در امنیت شبکه، پروتکل های امنیتی برای شماره گیری توسعه یافتند. در برنامه های قدیمی، پشتیبانی از اتصالات کم سرعت مورد نیاز بود.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
اتصال به اینترنت در مناطق دورافتاده، سیستم های بانکی قدیمی، دستگاه های فکس، سیستم های نظارتی که از خطوط تلفن استفاده می کنند، مودم های اکسترنال با سرعت 56 کیلوبیت بر ثانیه، اتصالات پشتیبان برای سیستم های حیاتی.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری شبکه های قدیمی، شماره گیری تنها روش اتصال بود. در سیستم های توزیع شده، اتصالات شماره گیری بین شعب استفاده می شد. در معماری ارتباطی، پروتکل هایی مانند PPP برای شماره گیری توسعه یافتند. در سیستم های embedded، مودم های شماره گیری برای ارتباطات استفاده می شدند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
فناوری شماره گیری از دهه 1980 با مودم های 300 بیت بر ثانیه آغاز شد. در دهه 1990 با مودم های 56K به اوج رسید. امروزه در اکثر مناطق با فناوری های پرسرعت جایگزین شده است.
تفکیک آن از واژگان مشابه
شماره گیری با اتصال پرسرعت (Broadband) متفاوت است - اتصال پرسرعت همیشه روشن است. همچنین با VoIP که برای تماس های صوتی استفاده می شود تفاوت دارد. در برخی متون، شماره گیری با leased line که اتصال دائمی است اشتباه گرفته می شود.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Windows با RAS API می توان اتصالات شماره گیری را مدیریت کرد. در Linux با PPPD می توان اتصالات شماره گیری را پیکربندی نمود. در Python با کتابخانه pySerial می توان با مودم ها ارتباط برقرار کرد. در PowerShell با cmdlet های ارتباطی می توان اتصالات را کنترل کرد. در C با AT Commands می توان مودم ها را برنامه ریزی کرد.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک باور غلط این است که شماره گیری هنوز روش اصلی اتصال است. چالش اصلی، پشتیبانی از این فناوری در سیستم های مدرن است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
شماره گیری اگرچه فناوری قدیمی است، اما درک آن برای کار با سیستم های legacy و شرایط خاص هنوز مفید می باشد.