- Denial
انکار
معنی Denial - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
مقدمه مفهومی درباره واژه
انکار (Denied) در سیستم های کامپیوتری به وضعیتی اشاره دارد که یک درخواست یا عمل به دلیل محدودیت های امنیتی، عدم دارا بودن مجوزهای لازم یا نقض سیاست های سیستم رد می شود. این مفهوم در طراحی سیستم های کنترل دسترسی و امنیت اطلاعات نقش محوری دارد.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در امنیت: پیام های دسترسی رد شده. در شبکه: بسته های مسدود شده توسط فایروال. در سیستم عامل: خطاهای مجوز فایل. در پایگاه داده: دسترسی های محدود شده توسط GRANT. در API: پاسخ های 403 Forbidden. در سیستم های توزیع شده: تراکنش های رد شده به دلیل ناسازگاری.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
خطای ’’Access Denied’’ در ویندوز. پاسخ 403 از سرور وب. رد شدن لاگین با رمز عبور اشتباه. مسدود شدن IP توسط فایروال. رد دسترسی به فایل به دلیل محدودیت های SELinux. عدم اجازه نوشتن در دایرکتوری به دلیل محدودیت های مجوز.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری سیستم های امن، انکار دسترسی های غیرمجاز بخشی از دفاع در عمق است. در طراحی API، پاسخ های انکار باید اطلاعات کافی برای عیب یابی بدون افشای جزئیات امنیتی ارائه دهند. در سیستم های توزیع شده، انکار ممکن است به دلیل مشکلات همزمانی رخ دهد. در میکروسرویس ها، انکار دسترسی بین سرویس ها باید به درستی مدیریت شود.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم انکار از اولین سیستم های اشتراک زمانی در دهه 1960 وجود داشت. در دهه 1980 با ظهور سیستم های چندکاربره اهمیت بیشتری یافت. امروزه با معماری های پیچیده ابری و Zero Trust، مدل های انکار پیشرفته تری توسعه یافته اند.
تفکیک آن از واژگان مشابه
انکار با Rejected (که ممکن است به دلایل غیرامنیتی باشد) و Failed (که به دلیل خطای فنی رخ می دهد) متفاوت است. همچنین با Forbidden که به معنی ممنوعیت دائمی است تفاوت دارد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Python با raise PermissionError. در Java با SecurityException. در شبکه با پاسخ HTTP 403. در سیستم عامل های یونیکس با بازگرداندن EACCES. در پایگاه داده با دستور REVOKE. در فریم ورک های وب با decoratorهای @permission_required.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
سوءبرداشت: انکار همیشه به معنی حمله است (در حالی که ممکن است به دلیل پیکربندی اشتباه باشد). چالش اصلی: ارائه پیام های خطای مفید بدون افشای اطلاعات حساس سیستم.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
درک صحیح از مفهوم انکار و پیاده سازی مناسب آن برای توسعه سیستم های امن ضروری است. در آموزش مفاهیم امنیتی، تفاوت بین انواع پاسخ های انکار باید با مثال های عملی نشان داده شود.
انکار (Denied) در سیستم های کامپیوتری به وضعیتی اشاره دارد که یک درخواست یا عمل به دلیل محدودیت های امنیتی، عدم دارا بودن مجوزهای لازم یا نقض سیاست های سیستم رد می شود. این مفهوم در طراحی سیستم های کنترل دسترسی و امنیت اطلاعات نقش محوری دارد.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در امنیت: پیام های دسترسی رد شده. در شبکه: بسته های مسدود شده توسط فایروال. در سیستم عامل: خطاهای مجوز فایل. در پایگاه داده: دسترسی های محدود شده توسط GRANT. در API: پاسخ های 403 Forbidden. در سیستم های توزیع شده: تراکنش های رد شده به دلیل ناسازگاری.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
خطای ’’Access Denied’’ در ویندوز. پاسخ 403 از سرور وب. رد شدن لاگین با رمز عبور اشتباه. مسدود شدن IP توسط فایروال. رد دسترسی به فایل به دلیل محدودیت های SELinux. عدم اجازه نوشتن در دایرکتوری به دلیل محدودیت های مجوز.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری سیستم های امن، انکار دسترسی های غیرمجاز بخشی از دفاع در عمق است. در طراحی API، پاسخ های انکار باید اطلاعات کافی برای عیب یابی بدون افشای جزئیات امنیتی ارائه دهند. در سیستم های توزیع شده، انکار ممکن است به دلیل مشکلات همزمانی رخ دهد. در میکروسرویس ها، انکار دسترسی بین سرویس ها باید به درستی مدیریت شود.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم انکار از اولین سیستم های اشتراک زمانی در دهه 1960 وجود داشت. در دهه 1980 با ظهور سیستم های چندکاربره اهمیت بیشتری یافت. امروزه با معماری های پیچیده ابری و Zero Trust، مدل های انکار پیشرفته تری توسعه یافته اند.
تفکیک آن از واژگان مشابه
انکار با Rejected (که ممکن است به دلایل غیرامنیتی باشد) و Failed (که به دلیل خطای فنی رخ می دهد) متفاوت است. همچنین با Forbidden که به معنی ممنوعیت دائمی است تفاوت دارد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Python با raise PermissionError. در Java با SecurityException. در شبکه با پاسخ HTTP 403. در سیستم عامل های یونیکس با بازگرداندن EACCES. در پایگاه داده با دستور REVOKE. در فریم ورک های وب با decoratorهای @permission_required.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
سوءبرداشت: انکار همیشه به معنی حمله است (در حالی که ممکن است به دلیل پیکربندی اشتباه باشد). چالش اصلی: ارائه پیام های خطای مفید بدون افشای اطلاعات حساس سیستم.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
درک صحیح از مفهوم انکار و پیاده سازی مناسب آن برای توسعه سیستم های امن ضروری است. در آموزش مفاهیم امنیتی، تفاوت بین انواع پاسخ های انکار باید با مثال های عملی نشان داده شود.
روانی، ذهنی
قابل انکار
قابل انکار
جزئیات دادن، جزئیات
مقدمه مفهومی درباره واژه
متوالی (Serial) در فناوری اطلاعات به روشی از انتقال داده اشاره دارد که در آن بیت های اطلاعات به صورت پشت سر هم و از طریق یک کانال ارتباطی واحد ارسال می شوند. این روش در مقابل ارتباط موازی قرار می گیرد و امروزه به عنوان استاندارد اصلی در بسیاری از رابط های سخت افزاری و پروتکل های ارتباطی استفاده می شود. ارتباطات سریال با وجود سرعت نظری پایین تر نسبت به روش موازی، به دلیل مزایایی مانند سادگی پیاده سازی، قابلیت اطمینان بالاتر و هزینه کمتر، در اکثر کاربردهای مدرن ترجیح داده می شوند.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در ارتباطات سخت افزاری، پورت های سریال مانند RS-232 و USB استفاده می شوند. در شبکه های کامپیوتری، بسیاری از پروتکل های لایه فیزیکی از انتقال سریال استفاده می کنند. در سیستم های نهفته، ارتباط میکروکنترلرها اغلب به صورت سریال است. در ذخیره سازی داده، برخی رابط ها مانند SATA از انتقال سریال استفاده می کنند. در برنامه نویسی، ارتباط سریال با دستگاه های خارجی از طریق کتابخانه های خاص پیاده سازی می شود.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
پورت USB برای اتصال دستگاه های جانبی
رابط SATA برای اتصال دیسک های سخت
پورت سریال برای اتصال به دستگاه های صنعتی
ارتباط UART بین میکروکنترلرها
پروتکل SPI برای ارتباط با سنسورها
پروتکل I2C در بردهای توسعه مانند Arduino
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری سیستم های نهفته، ارتباطات سریال پایه ای برای تعامل با محیط است. در سیستم های توزیع شده، پروتکل های سریال بر پایه TCP/IP استفاده می شوند. در معماری های مدرن سخت افزاری، اکثر رابط های قدیمی موازی با رابط های سریال جایگزین شده اند. در سیستم های بلادرنگ، زمان بندی دقیق ارتباطات سریال اهمیت ویژه ای دارد. در چارچوب های IoT، پروتکل های سبک وزن سریال برای ارتباط دستگاه ها استفاده می شوند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
اولین ارتباطات سریال به تلگراف در قرن نوزدهم بازمی گردد. در دهه 1960، استاندارد RS-232 برای ارتباطات سریال معرفی شد. در دهه 1980، پورت های سریال به ویژگی استاندارد کامپیوترهای شخصی تبدیل شدند. در دهه 1990، USB به عنوان استاندارد جدید ارتباط سریال معرفی شد. امروزه در اکثر رابط های پرسرعت مانند Thunderbolt از انتقال سریال استفاده می شود.
تفکیک آن از واژگان مشابه
متوالی نباید با ’’موازی’’ (Parallel) که در آن چندین بیت همزمان منتقل می شوند اشتباه گرفته شود. همچنین با ’’ترتیبی’’ (Sequential) که بیشتر به ترتیب عملیات اشاره دارد تفاوت دارد. ’’تک کاناله’’ (Single-channel) نیز اگرچه مفهومی نزدیک دارد، اما الزاماً به معنای انتقال سریال نیست.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در پایتون: کتابخانه pySerial برای کار با پورت های سریال
در جاوا: کتابخانه RXTX برای ارتباطات سریال
در C: کتابخانه termios برای کار با ترمینال های سریال در یونیکس
در C++: کتابخانه Boost.Asio برای ارتباطات سریال
در JavaScript: پکیج serialport برای کار با پورت های سریال در Node.js
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک باور غلط این است که ارتباطات سریال همیشه کندتر از موازی هستند، در حالی که در فرکانس های بالا این تفاوت معنادار نیست. چالش اصلی در ارتباطات سریال طولانی، حفظ یکپارچگی داده در برابر نویز است. در سیستم های پیچیده، هماهنگی سرعت های ارتباطی بین دستگاه ها مهم است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
ارتباطات سریال از مبانی مهم در سیستم های کامپیوتری هستند. در آموزش این مفهوم، تاکید بر تفاوت بین پروتکل های مختلف و کاربردهای هرکدام مهم است. برای پروژه های عملی، انتخاب پروتکل سریال مناسب بر اساس نیازهای سرعت، فاصله و قابلیت اطمینان توصیه می شود.
متوالی (Serial) در فناوری اطلاعات به روشی از انتقال داده اشاره دارد که در آن بیت های اطلاعات به صورت پشت سر هم و از طریق یک کانال ارتباطی واحد ارسال می شوند. این روش در مقابل ارتباط موازی قرار می گیرد و امروزه به عنوان استاندارد اصلی در بسیاری از رابط های سخت افزاری و پروتکل های ارتباطی استفاده می شود. ارتباطات سریال با وجود سرعت نظری پایین تر نسبت به روش موازی، به دلیل مزایایی مانند سادگی پیاده سازی، قابلیت اطمینان بالاتر و هزینه کمتر، در اکثر کاربردهای مدرن ترجیح داده می شوند.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در ارتباطات سخت افزاری، پورت های سریال مانند RS-232 و USB استفاده می شوند. در شبکه های کامپیوتری، بسیاری از پروتکل های لایه فیزیکی از انتقال سریال استفاده می کنند. در سیستم های نهفته، ارتباط میکروکنترلرها اغلب به صورت سریال است. در ذخیره سازی داده، برخی رابط ها مانند SATA از انتقال سریال استفاده می کنند. در برنامه نویسی، ارتباط سریال با دستگاه های خارجی از طریق کتابخانه های خاص پیاده سازی می شود.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
پورت USB برای اتصال دستگاه های جانبی
رابط SATA برای اتصال دیسک های سخت
پورت سریال برای اتصال به دستگاه های صنعتی
ارتباط UART بین میکروکنترلرها
پروتکل SPI برای ارتباط با سنسورها
پروتکل I2C در بردهای توسعه مانند Arduino
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری سیستم های نهفته، ارتباطات سریال پایه ای برای تعامل با محیط است. در سیستم های توزیع شده، پروتکل های سریال بر پایه TCP/IP استفاده می شوند. در معماری های مدرن سخت افزاری، اکثر رابط های قدیمی موازی با رابط های سریال جایگزین شده اند. در سیستم های بلادرنگ، زمان بندی دقیق ارتباطات سریال اهمیت ویژه ای دارد. در چارچوب های IoT، پروتکل های سبک وزن سریال برای ارتباط دستگاه ها استفاده می شوند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
اولین ارتباطات سریال به تلگراف در قرن نوزدهم بازمی گردد. در دهه 1960، استاندارد RS-232 برای ارتباطات سریال معرفی شد. در دهه 1980، پورت های سریال به ویژگی استاندارد کامپیوترهای شخصی تبدیل شدند. در دهه 1990، USB به عنوان استاندارد جدید ارتباط سریال معرفی شد. امروزه در اکثر رابط های پرسرعت مانند Thunderbolt از انتقال سریال استفاده می شود.
تفکیک آن از واژگان مشابه
متوالی نباید با ’’موازی’’ (Parallel) که در آن چندین بیت همزمان منتقل می شوند اشتباه گرفته شود. همچنین با ’’ترتیبی’’ (Sequential) که بیشتر به ترتیب عملیات اشاره دارد تفاوت دارد. ’’تک کاناله’’ (Single-channel) نیز اگرچه مفهومی نزدیک دارد، اما الزاماً به معنای انتقال سریال نیست.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در پایتون: کتابخانه pySerial برای کار با پورت های سریال
در جاوا: کتابخانه RXTX برای ارتباطات سریال
در C: کتابخانه termios برای کار با ترمینال های سریال در یونیکس
در C++: کتابخانه Boost.Asio برای ارتباطات سریال
در JavaScript: پکیج serialport برای کار با پورت های سریال در Node.js
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک باور غلط این است که ارتباطات سریال همیشه کندتر از موازی هستند، در حالی که در فرکانس های بالا این تفاوت معنادار نیست. چالش اصلی در ارتباطات سریال طولانی، حفظ یکپارچگی داده در برابر نویز است. در سیستم های پیچیده، هماهنگی سرعت های ارتباطی بین دستگاه ها مهم است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
ارتباطات سریال از مبانی مهم در سیستم های کامپیوتری هستند. در آموزش این مفهوم، تاکید بر تفاوت بین پروتکل های مختلف و کاربردهای هرکدام مهم است. برای پروژه های عملی، انتخاب پروتکل سریال مناسب بر اساس نیازهای سرعت، فاصله و قابلیت اطمینان توصیه می شود.
مقدمه مفهومی درباره واژه
واژه ’’redial’’ به عمل شماره گیری مجدد یک شماره تلفن اشاره دارد. این فرآیند زمانی به کار می رود که ارتباط قبلی به دلایلی قطع شده باشد یا کاربر قصد تماس دوباره با همان شماره را داشته باشد. این قابلیت در دستگاه های تلفن و سیستم های ارتباطی مختلف از جمله تلفن های همراه و ثابت موجود است.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در برنامه نویسی و سیستم های ارتباطی، ’’redial’’ به ویژگی هایی اشاره دارد که در آن سیستم به طور خودکار شماره قطع شده را دوباره شماره گیری می کند. این ویژگی در سیستم های تماس خودکار یا شبکه های مخابراتی برای تسهیل ارتباطات استفاده می شود.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
در سیستم های مخابراتی، ویژگی ’’redial’’ در تلفن های همراه و ثابت به طور خودکار شماره قبلی که اتصال آن قطع شده است را دوباره شماره گیری می کند. در بسیاری از سیستم های پشتیبانی مشتری، برای حفظ ارتباط بدون نیاز به وارد کردن مجدد شماره، از این ویژگی استفاده می شود.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری سیستم های ارتباطی، قابلیت ’’redial’’ به ویژه در طراحی نرم افزارهای پشتیبانی مشتری و سیستم های تلفن هوشمند برای افزایش راحتی کاربر و کارایی سیستم ها پیاده سازی می شود.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
ویژگی ’’redial’’ در ابتدا در سیستم های تلفن ثابت برای تسهیل تماس های مجدد ایجاد شد و با پیشرفت تکنولوژی به دستگاه های تلفن همراه و نرم افزارهای ارتباطی گسترش یافت.
تفکیک آن از واژگان مشابه
واژه ’’redial’’ با ’’recall’’ (یادآوری) مقایسه می شود. در حالی که ’’redial’’ به شماره گیری مجدد یک شماره تلفن اشاره دارد، ’’recall’’ معمولاً به فراخوانی یک تماس قبلی یا بازگردانی داده ها از حافظه اشاره دارد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در برنامه نویسی، ’’redial’’ می تواند از طریق قابلیت های اتوماتیک یا دکمه های اختصاصی برای شماره گیری مجدد پیاده سازی شود. در سیستم های اتوماسیون تماس، به ویژه در مراکز پشتیبانی مشتری، این ویژگی به طور خودکار تماس های قبلی را دوباره برقرار می کند.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک سوءبرداشت رایج این است که ’’redial’’ فقط در تلفن های همراه استفاده می شود. در واقع، این ویژگی در تمامی سیستم های ارتباطی و مراکز تماس نیز به کار می رود.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
درک فرآیند ’’redial’’ و کاربرد آن در سیستم های ارتباطی برای طراحی نرم افزارهای پشتیبانی و ارتباط با مشتری اهمیت دارد.
سیستم های مخابراتی، تلفن های همراه، نرم افزارهای پشتیبانی مشتری
واژه ’’redial’’ به عمل شماره گیری مجدد یک شماره تلفن اشاره دارد. این فرآیند زمانی به کار می رود که ارتباط قبلی به دلایلی قطع شده باشد یا کاربر قصد تماس دوباره با همان شماره را داشته باشد. این قابلیت در دستگاه های تلفن و سیستم های ارتباطی مختلف از جمله تلفن های همراه و ثابت موجود است.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در برنامه نویسی و سیستم های ارتباطی، ’’redial’’ به ویژگی هایی اشاره دارد که در آن سیستم به طور خودکار شماره قطع شده را دوباره شماره گیری می کند. این ویژگی در سیستم های تماس خودکار یا شبکه های مخابراتی برای تسهیل ارتباطات استفاده می شود.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
در سیستم های مخابراتی، ویژگی ’’redial’’ در تلفن های همراه و ثابت به طور خودکار شماره قبلی که اتصال آن قطع شده است را دوباره شماره گیری می کند. در بسیاری از سیستم های پشتیبانی مشتری، برای حفظ ارتباط بدون نیاز به وارد کردن مجدد شماره، از این ویژگی استفاده می شود.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری سیستم های ارتباطی، قابلیت ’’redial’’ به ویژه در طراحی نرم افزارهای پشتیبانی مشتری و سیستم های تلفن هوشمند برای افزایش راحتی کاربر و کارایی سیستم ها پیاده سازی می شود.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
ویژگی ’’redial’’ در ابتدا در سیستم های تلفن ثابت برای تسهیل تماس های مجدد ایجاد شد و با پیشرفت تکنولوژی به دستگاه های تلفن همراه و نرم افزارهای ارتباطی گسترش یافت.
تفکیک آن از واژگان مشابه
واژه ’’redial’’ با ’’recall’’ (یادآوری) مقایسه می شود. در حالی که ’’redial’’ به شماره گیری مجدد یک شماره تلفن اشاره دارد، ’’recall’’ معمولاً به فراخوانی یک تماس قبلی یا بازگردانی داده ها از حافظه اشاره دارد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در برنامه نویسی، ’’redial’’ می تواند از طریق قابلیت های اتوماتیک یا دکمه های اختصاصی برای شماره گیری مجدد پیاده سازی شود. در سیستم های اتوماسیون تماس، به ویژه در مراکز پشتیبانی مشتری، این ویژگی به طور خودکار تماس های قبلی را دوباره برقرار می کند.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک سوءبرداشت رایج این است که ’’redial’’ فقط در تلفن های همراه استفاده می شود. در واقع، این ویژگی در تمامی سیستم های ارتباطی و مراکز تماس نیز به کار می رود.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
درک فرآیند ’’redial’’ و کاربرد آن در سیستم های ارتباطی برای طراحی نرم افزارهای پشتیبانی و ارتباط با مشتری اهمیت دارد.
سیستم های مخابراتی، تلفن های همراه، نرم افزارهای پشتیبانی مشتری
مقدمه مفهومی درباره واژه
ده دهی (Decimal) در علوم کامپیوتر هم به سیستم عددنویسی مبنای 10 اشاره دارد و هم به نوع داده ای که اعداد اعشاری را با دقت مشخص و بدون خطاهای گردکردن ذخیره می کند. این مفهوم در محاسبات دقیق مالی و علمی اهمیت ویژه ای دارد.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در محاسبات مالی، در سیستم های بانکی، در محاسبات علمی دقیق، در گزارش گیری های تحلیلی، و در هر جایی که نیاز به دقت بالا در محاسبات اعشاری باشد استفاده می شود.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
محاسبه مالیات و عوارض، سیستم های حسابداری، محاسبات نرخ بهره، پردازش داده های علمی، و هر گونه محاسبه ای که خطاهای گردکردن در آن قابل قبول نیست.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری سیستم های مالی، انتخاب نوع داده ده دهی می تواند از خطاهای محاسباتی جلوگیری کند. در سیستم های توزیع شده، هماهنگی فرمت ده دهی بین سرویس ها مهم است. در معماری داده، تصمیم گیری درباره استفاده از ده دهی یا ممیز شناور بر دقت محاسبات تأثیر می گذارد.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم ده دهی از اولین روزهای محاسبات وجود داشت. در دهه 1980 با استاندارد IEEE 754 برای اعداد ممیز شناور، تفاوت آن با ده دهی مشخص شد. امروزه در استانداردهایی مانند SQL دقیق تر تعریف شده است.
تفکیک آن از واژگان مشابه
ده دهی با ممیز شناور (Float) تفاوت دارد: ممیز شناور تقریبی است در حالی که ده دهی دقیق است. همچنین با عدد صحیح (Integer) که بخش اعشاری ندارد متفاوت است.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Python با decimal.Decimal، در Java با BigDecimal، در C# با decimal، در SQL با DECIMAL(p,s)، در JavaScript با کتابخانه های خاص (زیرا نوع ده دهی بومی ندارد).
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
عملکرد کندتر نسبت به ممیز شناور، نیاز به مدیریت صریح مقیاس و دقت، و تصور اینکه ده دهی همیشه بهتر است از چالش های رایج هستند.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
استفاده صحیح از نوع داده ده دهی می تواند از خطاهای محاسباتی جدی جلوگیری کند. درک تفاوت بین ده دهی و ممیز شناور برای انتخاب مناسب هر موقعیت ضروری است.
ده دهی (Decimal) در علوم کامپیوتر هم به سیستم عددنویسی مبنای 10 اشاره دارد و هم به نوع داده ای که اعداد اعشاری را با دقت مشخص و بدون خطاهای گردکردن ذخیره می کند. این مفهوم در محاسبات دقیق مالی و علمی اهمیت ویژه ای دارد.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در محاسبات مالی، در سیستم های بانکی، در محاسبات علمی دقیق، در گزارش گیری های تحلیلی، و در هر جایی که نیاز به دقت بالا در محاسبات اعشاری باشد استفاده می شود.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
محاسبه مالیات و عوارض، سیستم های حسابداری، محاسبات نرخ بهره، پردازش داده های علمی، و هر گونه محاسبه ای که خطاهای گردکردن در آن قابل قبول نیست.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری سیستم های مالی، انتخاب نوع داده ده دهی می تواند از خطاهای محاسباتی جلوگیری کند. در سیستم های توزیع شده، هماهنگی فرمت ده دهی بین سرویس ها مهم است. در معماری داده، تصمیم گیری درباره استفاده از ده دهی یا ممیز شناور بر دقت محاسبات تأثیر می گذارد.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم ده دهی از اولین روزهای محاسبات وجود داشت. در دهه 1980 با استاندارد IEEE 754 برای اعداد ممیز شناور، تفاوت آن با ده دهی مشخص شد. امروزه در استانداردهایی مانند SQL دقیق تر تعریف شده است.
تفکیک آن از واژگان مشابه
ده دهی با ممیز شناور (Float) تفاوت دارد: ممیز شناور تقریبی است در حالی که ده دهی دقیق است. همچنین با عدد صحیح (Integer) که بخش اعشاری ندارد متفاوت است.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Python با decimal.Decimal، در Java با BigDecimal، در C# با decimal، در SQL با DECIMAL(p,s)، در JavaScript با کتابخانه های خاص (زیرا نوع ده دهی بومی ندارد).
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
عملکرد کندتر نسبت به ممیز شناور، نیاز به مدیریت صریح مقیاس و دقت، و تصور اینکه ده دهی همیشه بهتر است از چالش های رایج هستند.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
استفاده صحیح از نوع داده ده دهی می تواند از خطاهای محاسباتی جدی جلوگیری کند. درک تفاوت بین ده دهی و ممیز شناور برای انتخاب مناسب هر موقعیت ضروری است.
روانی، ذهنی
فاسد، رگ
فاسد، رگ
فاسد، رگ
معامله کردن، معامله
شماره گرفتن، شماره گیری کردن
خوش برخورد، درخشان
به طور هوشمندانه، درخشان، خوش برخورد، مبتکرانه
چسبناک، ضخیم
جالب، درخشان
خوش برخورد، نابغه
خوش برخورد، دلپذیر
حقیر، ضعیف
جالب، عالی، خوش برخورد
چسبناک، فنری
دنباله دار، سریال
دنباله دار، سریال
روانی، ذهنی
دنباله دار، سریال
روانی، ذهنی
روانی، ذهنی
روانی، ذهنی
دنباله دار، سریال
مقدمه مفهومی درباره واژه
شماره گیری (Dial) به عمل وارد کردن دنباله ای از ارقام برای برقراری ارتباط تلفنی یا شبکه ای اطلاق می شود. این مفهوم از تلفن های چرخشی قدیمی به دنیای دیجیتال منتقل شده و امروزه در پروتکل های مختلف ارتباطی کاربرد دارد.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در شبکه های تلفنی، شماره گیری برای برقراری تماس استفاده می شود. در مودم های Dial-up، شماره گیری برای اتصال به اینترنت انجام می شود. در VoIP، شماره گیری مجازی صورت می گیرد. در سیستم های PBX، شماره گیری داخلی کاربرد دارد. در برنامه نویسی، شبیه سازی فرآیند شماره گیری در رابط کاربری انجام می شود.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
شماره گیری با تلفن های هوشمند، اتصال مودم های قدیمی به اینترنت، شماره گیری داخلی در سازمان ها، شماره گیری در نرم افزارهای VoIP مانند Skype، صفحه شماره گیری در اپلیکیشن های موبایل، شماره گیری هوشمند در سیستم های تلفن گویا.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری سیستم های مخابراتی، شماره گیری بخشی از سیگنالینگ است. در سیستم های تلفنی تحت شبکه، شماره گیری به صورت بسته های داده انجام می شود. در معماری VoIP، شماره گیری با پروتکل هایی مانند SIP مدیریت می شود. در رابط کاربری برنامه ها، صفحه شماره گیری به عنوان یک کامپوننت طراحی می شود.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
شماره گیری از اولین تلفن های چرخشی در دهه 1890 وجود داشت. در دهه 1960 با تلفن های صفحه کلیدی دیجیتال شد. امروزه در سیستم های VoIP کاملاً نرم افزاری شده است.
تفکیک آن از واژگان مشابه
شماره گیری با تماس گرفتن (Calling) متفاوت است - شماره گیری بخشی از فرآیند تماس است. همچنین با اتصال (Connection) که مرحله پس از شماره گیری است تفاوت دارد. در برخی متون، شماره گیری با مارک آپ (Markup) در سیگنالینگ اشتباه گرفته می شود.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Android با Intent.ACTION_DIAL می توان صفحه شماره گیری را باز کرد. در iOS با API telprompt می توان شماره گیری انجام داد. در Python با کتابخانه pytel می توان شماره گیری شبیه سازی کرد. در JavaScript با WebRTC می توان شماره گیری تحت وب انجام داد. در C# با کلاس Process می توان برنامه های شماره گیری را اجرا کرد.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک باور غلط این است که شماره گیری فقط برای تلفن های سنتی کاربرد دارد. چالش اصلی، پیاده سازی شماره گیری یکپارچه در سیستم های ترکیبی سنتی و VoIP است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
شماره گیری اگرچه مفهومی قدیمی به نظر می رسد، اما هنوز در بسیاری از سیستم های ارتباطی مدرن به اشکال مختلف وجود دارد و کاربرد دارد.
شماره گیری (Dial) به عمل وارد کردن دنباله ای از ارقام برای برقراری ارتباط تلفنی یا شبکه ای اطلاق می شود. این مفهوم از تلفن های چرخشی قدیمی به دنیای دیجیتال منتقل شده و امروزه در پروتکل های مختلف ارتباطی کاربرد دارد.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در شبکه های تلفنی، شماره گیری برای برقراری تماس استفاده می شود. در مودم های Dial-up، شماره گیری برای اتصال به اینترنت انجام می شود. در VoIP، شماره گیری مجازی صورت می گیرد. در سیستم های PBX، شماره گیری داخلی کاربرد دارد. در برنامه نویسی، شبیه سازی فرآیند شماره گیری در رابط کاربری انجام می شود.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
شماره گیری با تلفن های هوشمند، اتصال مودم های قدیمی به اینترنت، شماره گیری داخلی در سازمان ها، شماره گیری در نرم افزارهای VoIP مانند Skype، صفحه شماره گیری در اپلیکیشن های موبایل، شماره گیری هوشمند در سیستم های تلفن گویا.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری سیستم های مخابراتی، شماره گیری بخشی از سیگنالینگ است. در سیستم های تلفنی تحت شبکه، شماره گیری به صورت بسته های داده انجام می شود. در معماری VoIP، شماره گیری با پروتکل هایی مانند SIP مدیریت می شود. در رابط کاربری برنامه ها، صفحه شماره گیری به عنوان یک کامپوننت طراحی می شود.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
شماره گیری از اولین تلفن های چرخشی در دهه 1890 وجود داشت. در دهه 1960 با تلفن های صفحه کلیدی دیجیتال شد. امروزه در سیستم های VoIP کاملاً نرم افزاری شده است.
تفکیک آن از واژگان مشابه
شماره گیری با تماس گرفتن (Calling) متفاوت است - شماره گیری بخشی از فرآیند تماس است. همچنین با اتصال (Connection) که مرحله پس از شماره گیری است تفاوت دارد. در برخی متون، شماره گیری با مارک آپ (Markup) در سیگنالینگ اشتباه گرفته می شود.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Android با Intent.ACTION_DIAL می توان صفحه شماره گیری را باز کرد. در iOS با API telprompt می توان شماره گیری انجام داد. در Python با کتابخانه pytel می توان شماره گیری شبیه سازی کرد. در JavaScript با WebRTC می توان شماره گیری تحت وب انجام داد. در C# با کلاس Process می توان برنامه های شماره گیری را اجرا کرد.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک باور غلط این است که شماره گیری فقط برای تلفن های سنتی کاربرد دارد. چالش اصلی، پیاده سازی شماره گیری یکپارچه در سیستم های ترکیبی سنتی و VoIP است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
شماره گیری اگرچه مفهومی قدیمی به نظر می رسد، اما هنوز در بسیاری از سیستم های ارتباطی مدرن به اشکال مختلف وجود دارد و کاربرد دارد.