- Call
صدا زدن، تماس بگیرید
معنی Call - جستجوی لغت در جدول جو
- Call
مقدمه مفهومی درباره واژه
فراخوانی (Call) در برنامه نویسی به مکانیزمی اشاره دارد که به وسیله آن یک بخش از کد می تواند اجرای بخش دیگری از کد را آغاز کند. این مفهوم پایه ای برای ساختار برنامه های مدولار و قابل استفاده مجدد است.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در برنامه نویسی ساخت یافته برای فراخوانی توابع. در شیءگرایی برای فراخوانی متدها. در سیستم عامل برای فراخوانی سیستم. در شبکه برای فراخوانی رویه های راه دور (RPC). در APIها برای درخواست های سرویس.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
فراخوانی تابع ()print در Python. استفاده از متد ()toString در Java. فراخوانی APIهای وب مانند REST calls. استفاده از syscalls در برنامه نویسی سیستم. فراخوانی stored procedure در بانک اطلاعاتی.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری نرم افزار، فراخوانی امکان تفکیک نگرانی ها را فراهم می کند. در میکروسرویس ها، اساس ارتباط بین سرویس ها است. در کتابخانه های نرم افزاری، روش اصلی استفاده از قابلیت هاست. در کامپایلرها، مدیریت پشته فراخوانی حیاتی است.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم فراخوانی از زبان های اولیه مانند FORTRAN در دهه 1950 وجود داشت. در دهه 1970 با معرفی زبان های ساخت یافته مانند C استاندارد شد. امروزه در معماری های توزیع شده مانند SOA و میکروسرویس پیشرفته شده است.
تفکیک آن از واژگان مشابه
فراخوانی با اجرا (execute) متفاوت است - اجرا به شروع یک برنامه اشاره دارد. همچنین با ارجاع (reference) که به آدرس دهی اشاره می کند تفاوت دارد. با invoke که در زمینه های خاصی مانند reflection استفاده می شود نیز متفاوت است.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در C با syntax function(). در Python با همین روش. در Java برای متدهای غیراستاتیک با object.method(). در JavaScript با call() و apply(). در اسمبلی با دستور CALL.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک سوءبرداشت رایج این است که همه فراخوانی ها یکسان هستند، در حالی که فراخوانی های sync/async تفاوت زیادی دارند. چالش اصلی مدیریت فراخوانی های تودرتو و جلوگیری از overflow پشته است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
درک عمیق مکانیزم فراخوانی برای نوشتن کد مدولار و قابل نگهداری ضروری است. انتخاب نوع مناسب فراخوانی (مستقیم، غیرمستقیم، بازگشتی) بر عملکرد و خوانایی تأثیر زیادی دارد.
فراخوانی (Call) در برنامه نویسی به مکانیزمی اشاره دارد که به وسیله آن یک بخش از کد می تواند اجرای بخش دیگری از کد را آغاز کند. این مفهوم پایه ای برای ساختار برنامه های مدولار و قابل استفاده مجدد است.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در برنامه نویسی ساخت یافته برای فراخوانی توابع. در شیءگرایی برای فراخوانی متدها. در سیستم عامل برای فراخوانی سیستم. در شبکه برای فراخوانی رویه های راه دور (RPC). در APIها برای درخواست های سرویس.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
فراخوانی تابع ()print در Python. استفاده از متد ()toString در Java. فراخوانی APIهای وب مانند REST calls. استفاده از syscalls در برنامه نویسی سیستم. فراخوانی stored procedure در بانک اطلاعاتی.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری نرم افزار، فراخوانی امکان تفکیک نگرانی ها را فراهم می کند. در میکروسرویس ها، اساس ارتباط بین سرویس ها است. در کتابخانه های نرم افزاری، روش اصلی استفاده از قابلیت هاست. در کامپایلرها، مدیریت پشته فراخوانی حیاتی است.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم فراخوانی از زبان های اولیه مانند FORTRAN در دهه 1950 وجود داشت. در دهه 1970 با معرفی زبان های ساخت یافته مانند C استاندارد شد. امروزه در معماری های توزیع شده مانند SOA و میکروسرویس پیشرفته شده است.
تفکیک آن از واژگان مشابه
فراخوانی با اجرا (execute) متفاوت است - اجرا به شروع یک برنامه اشاره دارد. همچنین با ارجاع (reference) که به آدرس دهی اشاره می کند تفاوت دارد. با invoke که در زمینه های خاصی مانند reflection استفاده می شود نیز متفاوت است.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در C با syntax function(). در Python با همین روش. در Java برای متدهای غیراستاتیک با object.method(). در JavaScript با call() و apply(). در اسمبلی با دستور CALL.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک سوءبرداشت رایج این است که همه فراخوانی ها یکسان هستند، در حالی که فراخوانی های sync/async تفاوت زیادی دارند. چالش اصلی مدیریت فراخوانی های تودرتو و جلوگیری از overflow پشته است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
درک عمیق مکانیزم فراخوانی برای نوشتن کد مدولار و قابل نگهداری ضروری است. انتخاب نوع مناسب فراخوانی (مستقیم، غیرمستقیم، بازگشتی) بر عملکرد و خوانایی تأثیر زیادی دارد.
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
دیوار ساختن، دیوار
آرام کردن، آرام
بلند، قد بلند
انتخاب کردن، جمع کردن
افتادن، پاییز
مقدمه مفهومی درباره واژه
سلول (Cell) در فناوری اطلاعات به کوچکترین جزء قابل آدرس دهی در ساختارهای داده مختلف اشاره دارد. این مفهوم در گستره وسیعی از حوزه های IT از جمله صفحه گسترده ها، حافظه کامپیوتر و شبکه های سلولی کاربرد دارد.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در صفحه گسترده ها مانند Excel. در حافظه کامپیوتر برای ذخیره بیت ها. در شبکه های موبایل به عنوان منطقه پوشش. در جدول های HTML برای نمایش داده. در پردازش موازی به عنوان واحد پردازش.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
سلول های یک فایل Excel. سلول های حافظه RAM. سلول های شبکه موبایل. خانه های جدول در صفحات وب. واحدهای پردازش در آرایه های موازی.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری حافظه، سلول ها واحدهای پایه ذخیره سازی هستند. در پردازش موازی، سلول ها واحدهای محاسباتی مستقلند. در رابط کاربری، سلول ها روشی برای سازماندهی داده ها هستند. در شبکه های موبایل، سلول ها مناطق جغرافیایی را تعریف می کنند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
در دهه 1940 با حافظه های اولیه مطرح شد. در دهه 1970 با صفحه گسترده ها محبوب شد. در دهه 1980 در شبکه های موبایل استفاده شد. امروزه در فناوری های پیشرفته مانند پردازش کوانتومی کاربرد دارد.
تفکیک آن از واژگان مشابه
سلول با بیت (bit) متفاوت است - بیت کوچکترین واحد اطلاعات است. همچنین با عنصر (element) که مفهومی عام تر است تفاوت دارد. با گره (node) در گراف ها نیز متمایز است.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Python با لیست های دو بعدی. در C با آرایه های ساخت یافته. در HTML با تگ td. در Excel با آدرس دهی ستون-ردیف. در شبکه با تعریف مناطق جغرافیایی.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
سوءبرداشت رایج این است که همه سلول ها اندازه یکسان دارند. چالش اصلی مدیریت کارآمد سلول های بسیار ریز در فناوری های مدرن است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
مفهوم سلول به عنوان واحد پایه در بسیاری از ساختارهای اطلاعاتی، درک عمیق سیستم های پیچیده را ممکن می سازد.
سلول (Cell) در فناوری اطلاعات به کوچکترین جزء قابل آدرس دهی در ساختارهای داده مختلف اشاره دارد. این مفهوم در گستره وسیعی از حوزه های IT از جمله صفحه گسترده ها، حافظه کامپیوتر و شبکه های سلولی کاربرد دارد.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در صفحه گسترده ها مانند Excel. در حافظه کامپیوتر برای ذخیره بیت ها. در شبکه های موبایل به عنوان منطقه پوشش. در جدول های HTML برای نمایش داده. در پردازش موازی به عنوان واحد پردازش.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
سلول های یک فایل Excel. سلول های حافظه RAM. سلول های شبکه موبایل. خانه های جدول در صفحات وب. واحدهای پردازش در آرایه های موازی.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری حافظه، سلول ها واحدهای پایه ذخیره سازی هستند. در پردازش موازی، سلول ها واحدهای محاسباتی مستقلند. در رابط کاربری، سلول ها روشی برای سازماندهی داده ها هستند. در شبکه های موبایل، سلول ها مناطق جغرافیایی را تعریف می کنند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
در دهه 1940 با حافظه های اولیه مطرح شد. در دهه 1970 با صفحه گسترده ها محبوب شد. در دهه 1980 در شبکه های موبایل استفاده شد. امروزه در فناوری های پیشرفته مانند پردازش کوانتومی کاربرد دارد.
تفکیک آن از واژگان مشابه
سلول با بیت (bit) متفاوت است - بیت کوچکترین واحد اطلاعات است. همچنین با عنصر (element) که مفهومی عام تر است تفاوت دارد. با گره (node) در گراف ها نیز متمایز است.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Python با لیست های دو بعدی. در C با آرایه های ساخت یافته. در HTML با تگ td. در Excel با آدرس دهی ستون-ردیف. در شبکه با تعریف مناطق جغرافیایی.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
سوءبرداشت رایج این است که همه سلول ها اندازه یکسان دارند. چالش اصلی مدیریت کارآمد سلول های بسیار ریز در فناوری های مدرن است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
مفهوم سلول به عنوان واحد پایه در بسیاری از ساختارهای اطلاعاتی، درک عمیق سیستم های پیچیده را ممکن می سازد.
بی تجربگی، بی ادبی
بی رحمی، سنگدلی
به طور بی رحمانه، بی رحمانه
بی رحم، بی احساس
خطّاط، خوشنویس
مقدمه مفهومی درباره واژه
تابع بازخوانی (Callback Function) یک تابع قابل فراخوانی است که به عنوان پارامتر به تابع دیگری منتقل می شود تا در پاسخ به یک رویداد یا تکمیل یک عملیات اجرا شود. این مفهوم ستون فقرات برنامه نویسی ناهمگام و رویدادمحور است.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در برنامه نویسی ناهمگام برای مدیریت تکمیل عملیات. در رابط های کاربری برای رسیدگی به رویدادها. در سیستم های فایل برای پردازش پس از خواندن/نوشتن. در برنامه نویسی شبکه برای مدیریت پاسخ ها. در زمان بندی وظایف برای اجرای کد پس از تاخیر.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
مدیریت کلیک موس در وب با addEventListener. پردازش پاسخ های HTTP در AJAX. خواندن فایل در Node.js با callback. انیمیشن های JavaScript پس از تاخیر. پیاده سازی الگوی Publisher-Subscriber در سیستم های پیام.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری رویدادمحور، توابع بازخوانی قلب سیستم هستند. در میکروسرویس ها، برای پاسخ های غیرهمزمان استفاده می شوند. در سیستم های real-time، جریان داده را مدیریت می کنند. در رابط های برنامه نویسی، مکانیزم گسترش پذیری را فراهم می کنند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
ریشه های این مفهوم به زبان Lisp در دهه 1960 بازمی گردد. در دهه 1980 با ظهور سیستم های پنجره ای محبوب شد. امروزه در پلتفرم هایی مانند Node.js و React به شکل پیشرفته استفاده می شود.
تفکیک آن از واژگان مشابه
تابع بازخوانی با Promise متفاوت است - Promiseها جایگزین مدرن تری هستند. همچنین با رویداد (event) که محرک تابع بازخوانی است تفاوت دارد. با Listener که نوع خاصی از تابع بازخوانی است نیز متمایز است.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در JavaScript به عنوان پارامتر تابع. در Python با توابع lambda یا def. در #C با delegateها. در Java با interfaceهای تک متدی. در C++ با std::function و lambdaها.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
چالش اصلی ’’جهنم callback’’ (Callback Hell) است که در آن توابع بازخوانی تودرتو کد را غیرقابل خواندن می کنند. سوءبرداشت رایج این است که همه توابع بازخوانی ناهمگام هستند، در حالی که می توانند همگام نیز باشند.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
توابع بازخوانی ابزار اساسی برای برنامه نویسی ناهمگام هستند، اما نیاز به مدیریت دقیق دارند. استفاده از الگوهای مدرن مانند async/await می تواند مشکلات رایج را کاهش دهد.
تابع بازخوانی (Callback Function) یک تابع قابل فراخوانی است که به عنوان پارامتر به تابع دیگری منتقل می شود تا در پاسخ به یک رویداد یا تکمیل یک عملیات اجرا شود. این مفهوم ستون فقرات برنامه نویسی ناهمگام و رویدادمحور است.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در برنامه نویسی ناهمگام برای مدیریت تکمیل عملیات. در رابط های کاربری برای رسیدگی به رویدادها. در سیستم های فایل برای پردازش پس از خواندن/نوشتن. در برنامه نویسی شبکه برای مدیریت پاسخ ها. در زمان بندی وظایف برای اجرای کد پس از تاخیر.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
مدیریت کلیک موس در وب با addEventListener. پردازش پاسخ های HTTP در AJAX. خواندن فایل در Node.js با callback. انیمیشن های JavaScript پس از تاخیر. پیاده سازی الگوی Publisher-Subscriber در سیستم های پیام.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری رویدادمحور، توابع بازخوانی قلب سیستم هستند. در میکروسرویس ها، برای پاسخ های غیرهمزمان استفاده می شوند. در سیستم های real-time، جریان داده را مدیریت می کنند. در رابط های برنامه نویسی، مکانیزم گسترش پذیری را فراهم می کنند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
ریشه های این مفهوم به زبان Lisp در دهه 1960 بازمی گردد. در دهه 1980 با ظهور سیستم های پنجره ای محبوب شد. امروزه در پلتفرم هایی مانند Node.js و React به شکل پیشرفته استفاده می شود.
تفکیک آن از واژگان مشابه
تابع بازخوانی با Promise متفاوت است - Promiseها جایگزین مدرن تری هستند. همچنین با رویداد (event) که محرک تابع بازخوانی است تفاوت دارد. با Listener که نوع خاصی از تابع بازخوانی است نیز متمایز است.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در JavaScript به عنوان پارامتر تابع. در Python با توابع lambda یا def. در #C با delegateها. در Java با interfaceهای تک متدی. در C++ با std::function و lambdaها.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
چالش اصلی ’’جهنم callback’’ (Callback Hell) است که در آن توابع بازخوانی تودرتو کد را غیرقابل خواندن می کنند. سوءبرداشت رایج این است که همه توابع بازخوانی ناهمگام هستند، در حالی که می توانند همگام نیز باشند.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
توابع بازخوانی ابزار اساسی برای برنامه نویسی ناهمگام هستند، اما نیاز به مدیریت دقیق دارند. استفاده از الگوهای مدرن مانند async/await می تواند مشکلات رایج را کاهش دهد.
مقدمه مفهومی درباره واژه
تابع بازخوانی (Callback) الگویی در برنامه نویسی است که در آن یک تابع به عنوان پارامتر به تابع دیگری داده می شود تا در زمان مناسب فراخوانی شود. این مفهوم پایه ای برای برنامه نویسی ناهمگام و رویدادمحور است.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در برنامه نویسی ناهمگام برای مدیریت تکمیل عملیات. در رابط های گرافیکی برای مدیریت رویدادها. در Node.js برای الگوی غیرمسدودکننده. در APIهای سیستم برای اعلان وضعیت. در پردازش موازی برای هماهنگی بین نخ ها.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
مدیریت کلیک دکمه در رابط کاربری. پردازش پاسخ درخواست های AJAX. خواندن فایل در Node.js با fs.readFile. زمان بندی وظایف با setTimeout. پیاده سازی الگوی Observer در طراحی سیستم.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری رویدادمحور، callbacks اساس سیستم هستند. در میکروسرویس ها، برای پاسخ های غیرهمزمان استفاده می شوند. در سیستم های real-time، برای مدیریت جریان داده کاربرد دارند. در برنامه نویسی شبکه، الگوی اصلی برای عملیات I/O است.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم callback از دهه 1960 در زبان هایی مانند Lisp وجود داشت. در دهه 1990 با ظهور رابط های گرافیکی محبوب شد. امروزه در پلتفرم هایی مانند Node.js به شکل پیشرفته استفاده می شود.
تفکیک آن از واژگان مشابه
Callback با Promise متفاوت است - Promiseها سطح بالاتری از انتزاع هستند. همچنین با رویداد (event) که نتیجه یک callback است تفاوت دارد. با delegate در #C که مفهومی مشابه اما با پیاده سازی متفاوت است نیز متمایز است.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در JavaScript به صورت پارامتر تابع. در Python با توابع lambda یا def. در #C با delegateها. در Java با interfaceهای تک متدی. در C با اشاره گرهای تابع.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک چالش رایج ’’جهنم callback’’ است که در آن توابع بازخوانی تودرتو خوانایی کد را کاهش می دهند. سوءبرداشت رایج این است که callbacks همیشه ناهمگام هستند، در حالی که می توانند همگام نیز باشند.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
توابع بازخوانی ابزار قدرتمندی برای برنامه نویسی ناهمگام هستند، اما نیاز به مدیریت دقیق دارند. استفاده از الگوهای مدرن مانند Promise می تواند برخی مشکلات callbacks را حل کند.
تابع بازخوانی (Callback) الگویی در برنامه نویسی است که در آن یک تابع به عنوان پارامتر به تابع دیگری داده می شود تا در زمان مناسب فراخوانی شود. این مفهوم پایه ای برای برنامه نویسی ناهمگام و رویدادمحور است.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در برنامه نویسی ناهمگام برای مدیریت تکمیل عملیات. در رابط های گرافیکی برای مدیریت رویدادها. در Node.js برای الگوی غیرمسدودکننده. در APIهای سیستم برای اعلان وضعیت. در پردازش موازی برای هماهنگی بین نخ ها.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
مدیریت کلیک دکمه در رابط کاربری. پردازش پاسخ درخواست های AJAX. خواندن فایل در Node.js با fs.readFile. زمان بندی وظایف با setTimeout. پیاده سازی الگوی Observer در طراحی سیستم.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری رویدادمحور، callbacks اساس سیستم هستند. در میکروسرویس ها، برای پاسخ های غیرهمزمان استفاده می شوند. در سیستم های real-time، برای مدیریت جریان داده کاربرد دارند. در برنامه نویسی شبکه، الگوی اصلی برای عملیات I/O است.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم callback از دهه 1960 در زبان هایی مانند Lisp وجود داشت. در دهه 1990 با ظهور رابط های گرافیکی محبوب شد. امروزه در پلتفرم هایی مانند Node.js به شکل پیشرفته استفاده می شود.
تفکیک آن از واژگان مشابه
Callback با Promise متفاوت است - Promiseها سطح بالاتری از انتزاع هستند. همچنین با رویداد (event) که نتیجه یک callback است تفاوت دارد. با delegate در #C که مفهومی مشابه اما با پیاده سازی متفاوت است نیز متمایز است.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در JavaScript به صورت پارامتر تابع. در Python با توابع lambda یا def. در #C با delegateها. در Java با interfaceهای تک متدی. در C با اشاره گرهای تابع.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
یک چالش رایج ’’جهنم callback’’ است که در آن توابع بازخوانی تودرتو خوانایی کد را کاهش می دهند. سوءبرداشت رایج این است که callbacks همیشه ناهمگام هستند، در حالی که می توانند همگام نیز باشند.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
توابع بازخوانی ابزار قدرتمندی برای برنامه نویسی ناهمگام هستند، اما نیاز به مدیریت دقیق دارند. استفاده از الگوهای مدرن مانند Promise می تواند برخی مشکلات callbacks را حل کند.