- Bounce
پریدن، پرش
معنی Bounce - جستجوی لغت در جدول جو
- Bounce
مقدمه مفهومی درباره واژه
واگشت یا Bounce در فناوری اطلاعات به شرایطی اطلاق می شود که یک درخواست ارتباطی یا داده ای به مقصد مورد نظر نرسد و به مبدأ بازگردد. این مفهوم در حوزه های مختلفی از شبکه های کامپیوتری تا سیستم های ایمیل کاربرد گسترده ای دارد.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در ایمیل های الکترونیکی، واگشت زمانی رخ می دهد که یک پیام به دلایلی مانند آدرس نامعتبر یا سرور پر به فرستنده بازگردانده می شود. در شبکه های کامپیوتری، بسته های اطلاعاتی ممکن است به دلیل مسیریابی ناموفق واگشت داده شوند. در برنامه نویسی وب، این اصطلاح برای توصیف بازگشت کاربر به صفحه قبلی پس از یک عمل ناموفق استفاده می شود.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
ایمیل واگشتی (Bounced Email) زمانی اتفاق می افتد که سرور گیرنده پیام را نپذیرد. در سیستم های پردازش تراکنش، تراکنش های ناموفق ممکن است واگشت داده شوند. در API ها، پاسخ های 4xx و 5xx نشان دهنده واگشت درخواست هستند.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری سیستم های توزیع شده، مکانیزم های واگشت برای مدیریت خطاها ضروری هستند. در سیستم های پیام رسانی، صف های مرده (Dead Letter Queues) برای ذخیره پیام های واگشتی استفاده می شوند. در میکروسرویس ها، الگوهای Circuit Breaker برای جلوگیری از واگشت های مکرر پیاده سازی می شوند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم واگشت از دهه 1980 با گسترش ایمیل های الکترونیکی رواج یافت. در دهه 1990 با توسعه پروتکل های شبکه مانند SMTP استانداردسازی شد. در دهه 2000 با ظهور سیستم های توزیع شده، کاربردهای جدیدی یافت. امروزه در معماری های Serverless نیز مورد استفاده قرار می گیرد.
تفکیک آن از واژگان مشابه
واگشت نباید با خطا (Error) یا شکست (Failure) اشتباه گرفته شود. واگشت به معنای بازگشت کنترل شده است، در حالی که خطا نشان دهنده شرایط غیرمنتظره است. همچنین با Redirect متفاوت است که یک تغییر مسیر عمدی است.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Python با کتابخانه smtp می توان ایمیل های واگشتی را مدیریت کرد. در JavaScript برای fetch API می توان پاسخ های واگشتی را پردازش کرد. در Java با مکانیزم Exception Handling می توان واگشت ها را کنترل نمود.
نقش واژه در طراحی مدرن مانند DevOps، Microservices، AI و غیره
در DevOps، مانیتورینگ واگشت ها برای سلامت سیستم حیاتی است. در میکروسرویس ها، الگوی Retry برای مدیریت واگشت ها استفاده می شود. در AI، مدل های آموزش دیده ممکن است ورودی های نامعتبر را واگشت دهند.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
سوءبرداشت رایج این است که همه واگشت ها نشان دهنده خطا هستند، در حالی که برخی واگشت ها عمدی و بخشی از طراحی سیستم هستند. چالش دیگر تشخیص بین واگشت موقت و دائم در سیستم های توزیع شده است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
واگشت مفهوم مهمی در طراحی سیستم های مقاوم به خطاست. درک صحیح آن به توسعه سیستم های قابل اعتماد کمک می کند. در مستندات فنی باید نوع و دلیل واگشت به وضوح مشخص شود.
واگشت یا Bounce در فناوری اطلاعات به شرایطی اطلاق می شود که یک درخواست ارتباطی یا داده ای به مقصد مورد نظر نرسد و به مبدأ بازگردد. این مفهوم در حوزه های مختلفی از شبکه های کامپیوتری تا سیستم های ایمیل کاربرد گسترده ای دارد.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در ایمیل های الکترونیکی، واگشت زمانی رخ می دهد که یک پیام به دلایلی مانند آدرس نامعتبر یا سرور پر به فرستنده بازگردانده می شود. در شبکه های کامپیوتری، بسته های اطلاعاتی ممکن است به دلیل مسیریابی ناموفق واگشت داده شوند. در برنامه نویسی وب، این اصطلاح برای توصیف بازگشت کاربر به صفحه قبلی پس از یک عمل ناموفق استفاده می شود.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
ایمیل واگشتی (Bounced Email) زمانی اتفاق می افتد که سرور گیرنده پیام را نپذیرد. در سیستم های پردازش تراکنش، تراکنش های ناموفق ممکن است واگشت داده شوند. در API ها، پاسخ های 4xx و 5xx نشان دهنده واگشت درخواست هستند.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری سیستم های توزیع شده، مکانیزم های واگشت برای مدیریت خطاها ضروری هستند. در سیستم های پیام رسانی، صف های مرده (Dead Letter Queues) برای ذخیره پیام های واگشتی استفاده می شوند. در میکروسرویس ها، الگوهای Circuit Breaker برای جلوگیری از واگشت های مکرر پیاده سازی می شوند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم واگشت از دهه 1980 با گسترش ایمیل های الکترونیکی رواج یافت. در دهه 1990 با توسعه پروتکل های شبکه مانند SMTP استانداردسازی شد. در دهه 2000 با ظهور سیستم های توزیع شده، کاربردهای جدیدی یافت. امروزه در معماری های Serverless نیز مورد استفاده قرار می گیرد.
تفکیک آن از واژگان مشابه
واگشت نباید با خطا (Error) یا شکست (Failure) اشتباه گرفته شود. واگشت به معنای بازگشت کنترل شده است، در حالی که خطا نشان دهنده شرایط غیرمنتظره است. همچنین با Redirect متفاوت است که یک تغییر مسیر عمدی است.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Python با کتابخانه smtp می توان ایمیل های واگشتی را مدیریت کرد. در JavaScript برای fetch API می توان پاسخ های واگشتی را پردازش کرد. در Java با مکانیزم Exception Handling می توان واگشت ها را کنترل نمود.
نقش واژه در طراحی مدرن مانند DevOps، Microservices، AI و غیره
در DevOps، مانیتورینگ واگشت ها برای سلامت سیستم حیاتی است. در میکروسرویس ها، الگوی Retry برای مدیریت واگشت ها استفاده می شود. در AI، مدل های آموزش دیده ممکن است ورودی های نامعتبر را واگشت دهند.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
سوءبرداشت رایج این است که همه واگشت ها نشان دهنده خطا هستند، در حالی که برخی واگشت ها عمدی و بخشی از طراحی سیستم هستند. چالش دیگر تشخیص بین واگشت موقت و دائم در سیستم های توزیع شده است.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
واگشت مفهوم مهمی در طراحی سیستم های مقاوم به خطاست. درک صحیح آن به توسعه سیستم های قابل اعتماد کمک می کند. در مستندات فنی باید نوع و دلیل واگشت به وضوح مشخص شود.
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
پریدن، پرتاب کردن
پرش زا، فنری
چشمه، منبع
استراحت کردن، سالن استراحت
مقدمه مفهومی درباره واژه
منبع یا Source به داده های اصلی و خامی گفته می شود که توسط کاربران ایجاد شده یا توسط سیستم های کامپیوتری تولید می شوند. این داده ها می توانند شامل متن، اعداد، تصاویر، صدا یا هر نوع اطلاعات دیجیتالی دیگر باشند و معمولاً به صورت خام و پردازش نشده ذخیره می گردند.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در توسعه نرم افزار، Source Code به کدهای اصلی برنامه اشاره دارد. در علم داده، به مجموعه داده های اولیه گفته می شود. در شبکه های کامپیوتری، به آدرس مبدأ در ارسال بسته های اطلاعاتی اطلاق می گردد. در سیستم های مدیریت محتوا، به فایل های اصلی محتوا اشاره دارد.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
1. فایل های .java یا .py در پروژه های برنامه نویسی
2. داده های خام جمع آوری شده از نظرسنجی ها
3. فایل های log تولید شده توسط سرورها
4. تصاویر خام گرفته شده توسط دوربین های دیجیتال
5. صوت های ضبط شده اولیه در پروژه های صوتی
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
Source به عنوان سنگ بنای هر سیستم اطلاعاتی عمل می کند. در معماری نرم افزار، مدیریت صحیح Source Code اهمیت حیاتی دارد. در سیستم های ETL، Source داده ها اولین مرحله از فرآیند است. در سیستم های کنترل نسخه مانند Git، مدیریت Source Code بخش اصلی کار است.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم Source به ابتدای عصر کامپیوتر بازمی گردد. در دهه 1950 با برنامه نویسی ماشین ها مطرح شد. در دهه 1970 با ظهور سیستم های عامل پیشرفته توسعه یافت. در دهه 1990 با گسترش اینترنت، مفهوم Source در شبکه ها اهمیت ویژه ای پیدا کرد. امروزه در عصر کلان داده، مدیریت Source داده ها به چالشی بزرگ تبدیل شده است.
تفکیک آن از واژگان مشابه
Source با Data تفاوت دارد: Source به داده های خام اولیه اشاره دارد، در حالی که Data ممکن است پردازش شده باشد. با Resource نیز متفاوت است، چرا که Resource می تواند شامل منابع سیستمی غیرداده ای هم باشد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Python با خواندن فایل های txt یا csv. در Java با کلاس های InputStream. در SQL با دستورات SELECT از پایگاه داده. در JavaScript با fetch API برای دریافت داده از منابع خارجی. در C++ با کتابخانه های file stream.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
سوءبرداشت رایج: همه Sourceها قابل اعتماد هستند (در حالی که اعتبارسنجی Source اهمیت زیادی دارد). چالش اصلی: مدیریت حجم بالای Source داده ها در عصر حاضر و اطمینان از کیفیت و صحت آنها.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
مدیریت و پردازش صحیح Source داده ها پایه ای ترین و در عین حال حیاتی ترین مرحله در هر سیستم اطلاعاتی است. درک عمیق ماهیت Source و روش های کار با آن برای هر متخصص IT ضروری می باشد.
منبع یا Source به داده های اصلی و خامی گفته می شود که توسط کاربران ایجاد شده یا توسط سیستم های کامپیوتری تولید می شوند. این داده ها می توانند شامل متن، اعداد، تصاویر، صدا یا هر نوع اطلاعات دیجیتالی دیگر باشند و معمولاً به صورت خام و پردازش نشده ذخیره می گردند.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در توسعه نرم افزار، Source Code به کدهای اصلی برنامه اشاره دارد. در علم داده، به مجموعه داده های اولیه گفته می شود. در شبکه های کامپیوتری، به آدرس مبدأ در ارسال بسته های اطلاعاتی اطلاق می گردد. در سیستم های مدیریت محتوا، به فایل های اصلی محتوا اشاره دارد.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
1. فایل های .java یا .py در پروژه های برنامه نویسی
2. داده های خام جمع آوری شده از نظرسنجی ها
3. فایل های log تولید شده توسط سرورها
4. تصاویر خام گرفته شده توسط دوربین های دیجیتال
5. صوت های ضبط شده اولیه در پروژه های صوتی
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
Source به عنوان سنگ بنای هر سیستم اطلاعاتی عمل می کند. در معماری نرم افزار، مدیریت صحیح Source Code اهمیت حیاتی دارد. در سیستم های ETL، Source داده ها اولین مرحله از فرآیند است. در سیستم های کنترل نسخه مانند Git، مدیریت Source Code بخش اصلی کار است.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم Source به ابتدای عصر کامپیوتر بازمی گردد. در دهه 1950 با برنامه نویسی ماشین ها مطرح شد. در دهه 1970 با ظهور سیستم های عامل پیشرفته توسعه یافت. در دهه 1990 با گسترش اینترنت، مفهوم Source در شبکه ها اهمیت ویژه ای پیدا کرد. امروزه در عصر کلان داده، مدیریت Source داده ها به چالشی بزرگ تبدیل شده است.
تفکیک آن از واژگان مشابه
Source با Data تفاوت دارد: Source به داده های خام اولیه اشاره دارد، در حالی که Data ممکن است پردازش شده باشد. با Resource نیز متفاوت است، چرا که Resource می تواند شامل منابع سیستمی غیرداده ای هم باشد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Python با خواندن فایل های txt یا csv. در Java با کلاس های InputStream. در SQL با دستورات SELECT از پایگاه داده. در JavaScript با fetch API برای دریافت داده از منابع خارجی. در C++ با کتابخانه های file stream.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
سوءبرداشت رایج: همه Sourceها قابل اعتماد هستند (در حالی که اعتبارسنجی Source اهمیت زیادی دارد). چالش اصلی: مدیریت حجم بالای Source داده ها در عصر حاضر و اطمینان از کیفیت و صحت آنها.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
مدیریت و پردازش صحیح Source داده ها پایه ای ترین و در عین حال حیاتی ترین مرحله در هر سیستم اطلاعاتی است. درک عمیق ماهیت Source و روش های کار با آن برای هر متخصص IT ضروری می باشد.
گروه کردن، دسته
بسته شدن، مقیّد شده
مقدمه مفهومی درباره واژه
کران یا Bound در علوم کامپیوتر به محدودیت ها و مرزهای تعریف شده برای یک سیستم، الگوریتم یا ساختار داده اشاره دارد. این مفهوم نقش اساسی در تضمین صحت عملکرد برنامه ها و جلوگیری از خطاهای مرزی دارد.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در برنامه نویسی، کران ها برای تعریف محدوده معتبر اندیس های آرایه استفاده می شوند. در تحلیل الگوریتم ها، کران بالا و پایین برای تعیین پیچیدگی زمانی محاسبه می شوند. در ریاضیات گسسته، کران ها برای تعریف محدوده توابع و روابط استفاده می شوند. در شبکه های کامپیوتری، کران ها برای تعیین محدوده آدرس های IP معتبر کاربرد دارند.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
در زبان C، دسترسی به آرایه خارج از کران های تعریف شده باعث خطای segmentation fault می شود. در الگوریتم های مرتب سازی، کران پایین بهینه Ω(n log n) برای مقایسه ای ها شناخته شده است. در پروتکل TCP، اندازه پنجره انتقال داده دارای کران های مشخصی است.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری نرم افزار، تعریف کران های صحیح برای پارامترهای ورودی از آسیب پذیری های امنیتی جلوگیری می کند. در سیستم های بلادرنگ، کران زمانی پاسخ (Response Time Bound) برای عملکرد صحیح ضروری است. در پایگاه داده، کران ها برای بهینه سازی پرس وجوها استفاده می شوند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم کران از دهه 1940 در نظریه محاسبات مطرح شد. در دهه 1960 با توسعه زبان های برنامه نویسی ساخت یافته اهمیت یافت. در دهه 1980 با ظهور تحلیل الگوریتم ها به صورت رسمی تر تعریف شد. امروزه در سیستم های هوش مصنوعی برای تعریف محدوده یادگیری استفاده می شود.
تفکیک آن از واژگان مشابه
کران با محدودیت (Constraint) متفاوت است. کران مرزهای یک محدوده را مشخص می کند، در حالی که محدودیت شرایطی است که باید برآورده شود. همچنین با حد (Limit) تفاوت دارد که بیشتر به مقدار نهایی اشاره دارد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Java با کلاس Bound در Generics استفاده می شود. در Python تابع range کران های مشخصی ایجاد می کند. در SQL با WHERE BETWEEN می توان کران ها را تعریف کرد. در C++ با std::numeric_limits می توان کران های نوع داده را بررسی کرد.
نقش واژه در طراحی مدرن مانند DevOps، Microservices، AI و غیره
در DevOps، کران های منابع برای کانتینرها تعریف می شود. در میکروسرویس ها، کران های زمان پاسخ API حیاتی هستند. در AI، کران های یادگیری از بیش برازش جلوگیری می کنند. در محاسبات ابری، کران های مقیاس پذیری تعریف می شوند.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
سوءبرداشت رایج این است که کران ها همیشه ثابت هستند، در حالی که می توانند پویا باشند. چالش اصلی تعیین کران های بهینه بدون محدود کردن بیش از حد سیستم است. همچنین تشخیص کران های نظری و عملی در الگوریتم ها نیاز به تخصص دارد.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
کران ها ابزار قدرتمندی برای طراحی سیستم های قابل پیش بینی هستند. در مستندات فنی باید نوع کران (بالا/پایین) و دامنه آن به وضوح مشخص شود. آموزش صحیح مفاهیم کران بندی از خطاهای مرزی در برنامه نویسی جلوگیری می کند.
کران یا Bound در علوم کامپیوتر به محدودیت ها و مرزهای تعریف شده برای یک سیستم، الگوریتم یا ساختار داده اشاره دارد. این مفهوم نقش اساسی در تضمین صحت عملکرد برنامه ها و جلوگیری از خطاهای مرزی دارد.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در برنامه نویسی، کران ها برای تعریف محدوده معتبر اندیس های آرایه استفاده می شوند. در تحلیل الگوریتم ها، کران بالا و پایین برای تعیین پیچیدگی زمانی محاسبه می شوند. در ریاضیات گسسته، کران ها برای تعریف محدوده توابع و روابط استفاده می شوند. در شبکه های کامپیوتری، کران ها برای تعیین محدوده آدرس های IP معتبر کاربرد دارند.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
در زبان C، دسترسی به آرایه خارج از کران های تعریف شده باعث خطای segmentation fault می شود. در الگوریتم های مرتب سازی، کران پایین بهینه Ω(n log n) برای مقایسه ای ها شناخته شده است. در پروتکل TCP، اندازه پنجره انتقال داده دارای کران های مشخصی است.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری نرم افزار، تعریف کران های صحیح برای پارامترهای ورودی از آسیب پذیری های امنیتی جلوگیری می کند. در سیستم های بلادرنگ، کران زمانی پاسخ (Response Time Bound) برای عملکرد صحیح ضروری است. در پایگاه داده، کران ها برای بهینه سازی پرس وجوها استفاده می شوند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم کران از دهه 1940 در نظریه محاسبات مطرح شد. در دهه 1960 با توسعه زبان های برنامه نویسی ساخت یافته اهمیت یافت. در دهه 1980 با ظهور تحلیل الگوریتم ها به صورت رسمی تر تعریف شد. امروزه در سیستم های هوش مصنوعی برای تعریف محدوده یادگیری استفاده می شود.
تفکیک آن از واژگان مشابه
کران با محدودیت (Constraint) متفاوت است. کران مرزهای یک محدوده را مشخص می کند، در حالی که محدودیت شرایطی است که باید برآورده شود. همچنین با حد (Limit) تفاوت دارد که بیشتر به مقدار نهایی اشاره دارد.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در Java با کلاس Bound در Generics استفاده می شود. در Python تابع range کران های مشخصی ایجاد می کند. در SQL با WHERE BETWEEN می توان کران ها را تعریف کرد. در C++ با std::numeric_limits می توان کران های نوع داده را بررسی کرد.
نقش واژه در طراحی مدرن مانند DevOps، Microservices، AI و غیره
در DevOps، کران های منابع برای کانتینرها تعریف می شود. در میکروسرویس ها، کران های زمان پاسخ API حیاتی هستند. در AI، کران های یادگیری از بیش برازش جلوگیری می کنند. در محاسبات ابری، کران های مقیاس پذیری تعریف می شوند.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
سوءبرداشت رایج این است که کران ها همیشه ثابت هستند، در حالی که می توانند پویا باشند. چالش اصلی تعیین کران های بهینه بدون محدود کردن بیش از حد سیستم است. همچنین تشخیص کران های نظری و عملی در الگوریتم ها نیاز به تخصص دارد.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
کران ها ابزار قدرتمندی برای طراحی سیستم های قابل پیش بینی هستند. در مستندات فنی باید نوع کران (بالا/پایین) و دامنه آن به وضوح مشخص شود. آموزش صحیح مفاهیم کران بندی از خطاهای مرزی در برنامه نویسی جلوگیری می کند.